آيه مى‌فرمايد سر گذشت ايوب موعظه و توجّهى است براى بندگان عبادت گزار و مخلص كه در صبر و انقطاع به سوى خداوند و توكل بر او، راه ايوب را در پيش گيرند زيرا در زمان ايوب عليه السلام هيچ كس در نظر پروردگار پسنديده‌تر از ايوب نبود با اين حال وى را مبتلا به رنج و محنتهاى بزرگ ساخت و آن حضرت به خوبى صبر و شكيبائى كرد و براى هر عاقلى شايسته است وقتى رنج و سختى به او مى‌رسد بر آن صبر كند و جزع و بى تابى ننمايد و بداند كه عاقبتِ صبر، پسنديده است.[1]

حديث امام صادق عليه السلام و علل بلاهاى ايوب عليه السلام

مرحوم صدوق عليه السلام در كتاب خصال از امام باقر عليه السلام روايت كرده بدين مضمون كه «همانا ايوب هفت سال بدون گناهى كه از وى سرزده باشد دچار بلا گرديد و همانا پيغمبران الهى گناه نمى‌كنند زيرا آنها معصوم و پاكيزه هستند و مرتكب انحراف و گناه صغيره و كبيره نمى‌شوند و ايوب در تمام بلاهائى كه بدان مبتلا گرديد هيچگاه بدنش متعفن نشد و قيافه‌اش زشت نگرديد و خون و چركى از بدنش خارج نشد و مورد تنفّر بينندگان قرار نگرفت و كرم بر بدنش نيفتاد و خدا با همه پيغمبران و اولياء گرامى خود در بلا و گرفتارىِ آنها، اين گونه رفتار مى‌كند و اينكه مردم از آن حضرت كناره مى‌گرفتند بخاطر فقر و ناتوانى حال او در ظاهر بود زيرا مردم از مقامى كه وى در نزد خدا داشت و گشايشى كه بدنبال داشت بى خبربودند پيغمبر صلى الله عليه و آله و سلم فرمود: بلا كش‌ترين مردم پيغمبرانند و پس از آنها شبيه‌ترين مردم به آنها و علت اينكه خداوند ايوب را به آن بلاى بزرگ گرفتار ساخت، آن بلائى كه در پيش مردم سبب آن خوارى شد، آن بود كه وقتى مردم نعمتهاى بزرگ خدا را كه اراده فرموده بود به او برساند در دست او ديدند ادعاى خدائى درباره‌اش نكنند. و براى آنكه بدين وسيله بدانند ثواب و پاداش نيك خداوند بر دو گونه است: يكى از روى استحقاق و مزد و ديگرى از روى تفضّل و اختصاص. و علت ديگر ابتلاى

[1]- مجمع البيان ج 7 ص 59.