صبر و شكيبائى ايوب پاداش عظيم و نيكوئى به وى بدهد و اين سنت الهى است كه در مورد اولياء و برگزيدگانِ درگاهش، انجام مى‌دهد. چنانچه از رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم روايت شده كه چون از آن حضرت پرسيدند كداميك از مردم در بلا و گرفتارى سخت‌ترى هستند؟ و بيشتر بلا به آنها مى‌رسد؟ حضرت در جواب فرمودند:

پيغمبران و پس از آنها مردان صالح و همچنين هر چه بيشتر به پيغمبران و صالحان نزديك باشند به بلا و سختى نزديكترند ايوب عليه السلام نيز در برابر آن بلاهاى سخت چنان صبرى كرد كه تا به امروز ضرب المثل گرديده و شكيبائى او به حدى بود كه در خلال تمام اين بلاها پيوسته شاكر و سپاسگزار درگاه حق بود و سخنى كه بر خلاف بردبارى و سپاسگزارى او باشد از دهانش خارج نشد و حرفى كه گله و شكايتى در آن باشد، از وى شنيده نشد و خداى تعالى نيز در عوض چنانچه در قرآن كريم فرموده گذشته از نعمتهاى بزرگ و جاويدان آخرت در دنيا نيز اموال و خاندان او را باز گردانيد و آنها را چند برابر كرد و بيماريهاى او را شفا داد و از بلاهايش رهانيد.[1]

حضرت ايوب عليه السلام حداقل هفت سال و اندى و به روايتى هيجده سال در رنج و سختى و بيمارى به سر مى‌برد و براى برطرف شدن دردها و امراض خود خدا را با عنوان (رَبَّهُ أَنِّي مَسَّنِيَ اَلضُّرُّ وَ أَنْتَ أَرْحَمُ اَلرّاحِمِينَ‌؛[2]ندا كرد يعنى اى خدا بلا و سختى به من رسيده و احدى مهربانتر از تو نيست).

در مفردات قرآن آمده[3]: «ضُرُّ» به معنى بد حالى و محنت (رنج) است خواه در بدن يا در جان يا در مال و مقام مرحوم طبرسى مى‌فرمايد: (اين تعبير «رَبَّهُ أَنِّي مَسَّنِيَ اَلضُّرُّ» از لطيف‌ترين كنايات است در طلب حاجات كه حضرت ايوب عليه السلام با بكارگيرى آن بدون اينكه از خداوند بخواهد سختى و رنج او را برطرف كند، عرض مى‌كند:

پروردگارا رنج و محنت به من رسيده. «وَ ذِكْرى لِلْعابِدِينَ‌» خداوند در پايان

[1]- تنزيه الانبياء / 61. سيد مرتضى.

[2]- انبيا/ 84-83.

[3]- مفردات قرآن / مادّۀ ضرّ.