زمانی او را محروم کرد یا به او بدی کرد او هم در مقام تلافی او را محروم کند بلکه باید نسبت به همه کس دلسوز و مهربان و اهل احسان باشد ولو کسی که احیاناً به او بدی کرده و یا دست رد به سینه‌اش زده است. به داستان ذیل توجه کنید:

اسماعيل بن احمد سامانى در ماوراء النهر حكومت مى‌كرد. عمر بن ليث صفارى تصميم گرفت با او بجنگد و ماوراء النهر را به حوزه حكومت و قلمرو فرمانروايى خويش درآورد. لذا لشكر نيرومندى مجهّز ساخت و عازم بلخ گرديد. اسماعيل بن احمد براى او پيامی ‌فرستاد كه هم اكنون تو بر منطقه بسيار وسيعى حكومت مى‌كنى و در دست من جز محيط كوچك ماوراء النهر سلطه و حکومتی نيست به آنچه در دست تو است قانع باش و مزاحم من نشو.

عمر بن ليث به پيام اسماعيل اعتنایی نكرد، راه را پيمود. از جيحون گذشت، منازل را طى كرد و به بلخ رسيد. سرزمين را براى لشكرگاه برگزيد، خندق حفر نمود، نقاط مرتفعى را براى ديده‌بانى مهيّا كرد و ظرف چندين روز تمام مقدمات جنگ را آماده نمود. در خلال اين مدّت لشكريانش تدريجا از راه ‌رسيدند و هر گروهى در نقطه پيش‌بينى شده مستقرّ ‌شدند.

جمعى از افسران و خواص اسماعيل بن احمد كه آوازه جرأت و شهامت عمرو بن ليث را شنيده بودند، از مشاهده ‌این همه سرباز مسلّح و مجهّز تكان خوردند و بعد از مشورت با یکدیگر گفتند: اگر بخواهيم با عمر و سپاه نيرومندش پيكار كنيم يا بايد همگى كشته شويم، يا آن كه در گرماگرم نبرد به دشمن پشت كنيم و به ذلّت فرار تن در دهيم. پس بهتر است از فرصت استفاده كنيم و پيش از شكست، به وى تقرب جوييم و از او امان بخواهيم، چرا كه او مردى دانا و توانا است و هرگز دامن خويش را با كشتن اين و آن، لكّه‌دار نمى‌كند. هر يك نامه جداگانه‌ای به عمر نوشتند و مراتب وفادارى خود را نسبت به او اعلام نمودند و از وى امان خواستند.