17. هرگز اراده خود را تسليم خشم و هواى نفس نكرد

لقمان حكيم، غلام سياهى بود كه در سرزمين سودان چشم به جهان گشود. اگر چه او چهره‌ى سياهی داشت، ولى از دلى روشن، فكرى باز و ايمانى استوار برخوردار بود. او كه در آغاز جوانى برده‌اى مملوك بود، به دليل نبوغ عجيب و حكمت وسيعش آزاد شد و هر روز مقامش اوج گرفت تا شهره آفاق شد. او مردى امين بود، چشم از حرام فرو می‌بست، از گفتن حرف ناسزا و بى‌مورد پرهيز مى‌كرد و هيچگاه دامن خود را به گناه نيالود و همواره در امور زندگى شرط عفت و اخلاص را رعايت مى‌كرد.

اوقات فراغت خود را به سكوت و تفكر در امور جهان و معرفت خداوند مى‌گذراند و براى گذراندن امور زندگى خود به حرفه خياطى مشغول بود. لقمان از خنده بى‌مورد و استهزاء ديگران پرهيز مى‌كرد و هيچگاه اراده خود را تسليم خشم و هواى نفس نمى‌كرد. از كاميابى در دنيا مغرور نمى‌شد و از ناكامى ‌آن نیز اندوهگين نمى‌گشت از ایشان حکمت‌های زیاد و کم‌نظیری در کتب اخلاقی به یادگار مانده است.[1]

18. پشتکار محمّد جواد بلاغى

اواسط قرن چهاردهم هجرى كه دشمنان قسم خورده اسلام براى متزلزل نمودن اركان دين اسلام با تمام وسائل اعم از كتاب، جزوه و نشريه به زبان‌هاى مختلف: عربى، فارسى، انگليسى... هجوم آورده بودند، مرحوم آيت اللّه محمد جواد بلاغى، تنها نوشتن به زبان مادرى «عربى» را كافى ندانست و با همّتى خستگى‌ناپذير، عزم خود را جزم نمود و به آموختن زبان‌هاى بيگانه پرداخت و در اندك مدّتى، فارسى،

[1].[409] قصه‌هاى قرآنى «تاريخ انبياء»، ص 341.