حقیقی آن است كه بتواند با عزم راسخ از گناهانی که به او چسبيده جدا شود و هجرت كند.[1] این تعبیر، معنایش «تنها» نفی هجرت ظاهری و جسمانی نیست، بلکه اثبات یک هجرت در سطح روحی و معنوی است. مهاجرت منحصر به این نیست که انسان تنها از شهر و دیار خود هجرت کند و اسیر آنها نباشد. این خود یک نوع آزادی و نفی اسارت است. انسان حتی نباید اسیر خصلتها و عادتهای روحی ناپسندی باشد که به او چسبیده است.[2]

8. تلقين، مؤثّر در تقویت اراده

معلمى‌ شاگردان زيادى داشت. وی از نظر اخلاقى فرد تندخویی بود، بچه‌ها را خيلى اذيت مى‌كرد و بچّه‌ها هم دلِ خوشى از او نداشتند. شاگردان می‌خواستند براى يك روز هم که شده از دست اين معلم خلاص شده و درس را تعطيل كنند. لذا دور هم نشسته و نقشه‌ای كشيدند. فردا هنگامى‌كه معلم وارد کلاس شد، يكى از بچّه‌ها به معلم سلام كرد و گفت: خدا بد ندهد مثل اين كه مريض هستيد، كسالتى داريد؟ معلم جواب داد: نه، كسل نيستم برو بشين او رفت و نشست.

شاگرد ديگری آمد و گفت: جناب معلم رنگ و رويتان امروز پريده، خداى نكرده كسالتى داريد؟ اين دفعه معلم شُکّه شد، يواش‌تر گفت: برو بيشين سر جايت. تا این که سوّمى ‌آمد و همان مضمون را تكرار كرد. معلم در وقت جواب گفتن صدايش شل‌تر شد و ترديد كرد كه شايد مريض هست كم كم چهارمى، پنجمى، ششمى، هر بچه‌ای می‌آمد همان مطلب را تكرار می‌كرد.

سرانجام امر بر معلم مشتبه شد و گفت: بلى امروز حالم گويا خوش نيست بچه‌ها وقتى كه اقرار گرفتند كه او ناخوش است گفتند: آقا معلم اجازه بدهيد تا امروز سوپی برايتان تهيّه كرده و از شما پرستارى نماييم. كم كم معلم واقعا مريض

[1] .برگرفته از کتاب حكايتها و هدايتها در آثار استاد شهيد مطهرى ره اثر محمّد جواد صاحبى.

[2].اصول کافی، کلینی، کلینی، محمد بن یعقوب، ط الاسلامية، ج: 2 ص .235.