خداوند ندا می‌رسد که عمل او را در سجيّن،[1] قرار دهيد زیرا هدف او در عملش، رضاى من نبوده ‌است.

15. عمل ريایی برای کسب ریاست

مردى به نام بلال بن ابی‌برده‌ از كوفه وارد بر عمر بن عبدالعزيز شد و به محض ورود پس از مراسم پذيرایى، ملازم مسجد گرديد و در كنار يكى از ستون‌هاى مسجد به خواندن نماز مشغول شد و مدّتى با خضوع و خشوع تمام نماز می‌خواند.

با اين عبادت نظر عمر بن عبد العزيز را به خود جلب كرد، يك روز، عمر بن عبد العزيز به علاء بن مغيره كه از خواص او بود، گفت: اگر باطن اين مرد «بلال بن ابی‌برده» همانند ظاهرش با صفا و نورانى باشد، مردی قابل اعتماد و شايسته حكومت عراق است علاء بن مغيره گفت: من او را آزمايش می‌كنم و از باطن او براى شما خبر می‌آوردم. علاء هنگام نماز مغرب پيش او رفت، ديد مشغول نماز است به او گفت: می‌دانی كه من چقدر به عمر بن عبدالعزيز نزديكم و خليفه چه اندازه من را مورد لطف خود قرار می‌دهد اگر اشاره كنم كه تو را نامزد حكومت عراق نمايد، به من چه خواهى داد؟

ابن ابی‌برده گفت: حقوق و مزايای يك ساله خود را به تو می‌دهم «حقوق و مزاياى يك ساله والى عراق، معادل صد و بيست هزار درهم بود» علاء گفت: براى ضمانت، نوشته‌ای به من بده كه اگر به مقام ولايت رسيدى، انكار ننمایى، ابن ابی‌برده فوراً نوشته‌ای داد و در آن نوشته حقوق يك ساله حكومت آینده خود را به او واگذار کرد.

علاء نامه را پيش عمر بن عبدالعزيز آورد. همين كه عمر بن عبدالعزيز از جريان اطلاع پيدا كرد، نامه‌ای به والى خود در كوفه نوشت به اين مضمون: (اما بعد فان بلالا غرنا باللّه فكدنا نعتربه ثم سبلناه فوجدناه خبا مكة) يعنى اى عبدالرحمان!

[1].[250] سجّین نامی از نام‌های دوزخ در قرآن کریم است.