انجام عمل، تنها برای خدا انجام دهد و همگی جنبه الهی داشته باشد.

این امر تنها با تفکّر عمیق و تلاش و البته استمداد از خداوند متعال ممکن خواهد بود. اگر انسان اجمالاً بداند و توجه کند به این که تمام امورات عالم به دست خداست و غیر خدا در عالم هستی تصرّفی ندارد حتی اگر هم به حسب ظاهر کسی‌ احسان یا خدمتی به او ‌کند یا گرفتاری را از او دفع ‌کند، در حقیقت او تنها وسیله‌ای است و سبب‌ ساز اصلی خداست.

اگر انسان توجه به این مطلب کند تمام کارهای خود را تنها برای خدا انجام خواهد داد چرا که امور عالم اعم از نفع و ضرر، عطا و منع، عزت و ذلت همگی به ید قدرت الهی است چنان که خداوند می‌فرماید: (قُلِ اللَّهُمَّ مَالِكَ الْمُلْكِ تُؤْتِی الْمُلْكَ مَنْ تَشَاءُ وَ تَنْزِعُ الْمُلْكَ مِمَّنْ تَشَاءُ وَ تُعِزُّ مَنْ تَشَاءُ وَ تُذِلُّ مَنْ تَشَاءُ بِيَدِكَ الْخَيْرُ إِنَّكَ عَلَى كُلِّ شَيْ‌ءٍ قَدِيرٌ).[1]

باور به این مطلب، موجب می‌شود که فرد تمام اعمالش را تنها برای خدا انجام دهد و این که گاه دیده می‌شود‌ فردی برخی از اعمال خود را ‌به‌ جهت نمایش به دیگران یا جلب قلوب آنان انجام می‌دهد از این جهت است که فکر می‌کند با جلب توجه دیگران می‌تواند نفعی به خود برساند یا ضرری را از خود دفع کند غافل از این که سر رشته امور و تمام خیرها به دست خداست (بِيَدِكَ الْخَيْرُ) البته اگر کسی‌ خدمتی به انسان کند ادب و وظیفه اقتضا می‌کند که از او قدردانی و تشکّر شود اگر چه در واقع سبب‌ساز حقیقی خداست.

[1]. سوره آل عمران، آيه 26.