شماره 5: اخلاص و ریاکاری

الف: داستانهایی از اخلاص

ب: داستانهایی از رياکاری

الف: داستانهایی از اخلاص

· قال اللّه الحكيم: (فَاعْبُدِ اللّٰهَ مُخْلِصاً لَهُ الدِّينَ).[1] خدا را بندگی کن، در حالی که دين خود را براى او خالص گردانیده‌ای.

· قال امیرالمؤمنان على7: (مَنْ أَخْلَصَ لِلَّهِ أَرْبَعِينَ يَوْماً فَجَّرَ اللَّهُ يَنَابِيعَ الْحِكْمَةِ مِنْ قَلْبِهِ عَلَى لِسَانِهِ).[2] هر کس مراقبت کند و تا چهل روز کارهای خود را تنها برای خدا و خالصانه انجام دهد، خداوند چشمه‌های حکمت را از قلب او بر زبانش جاری ‌سازد.

شرح كوتاه: رمز قبولى اعمال اخلاص است. عمل مقبول اگر چه كم باشد ولی پرارزش و پربهاست در مقابل عمل زيادی که برای خودنمایی و نمایش به دیگران یا جلب رضایت دیگران انجام می‌شود. چنین عملی نه تنها ارزش و بهایی ندارد، بلکه ‌به‌ جهت ریاکاری مذموم بوده و موجب دوری از خدا می‌شود. لذا سزاوار است انسان دقت کند که اصل عمل و تمام خصوصیات عمل را از نظر زمان، مکان و کیفیت

[1]. سوره زمر، آيه 3.

[2].[171] عدة الداعي، ابن فهد الحلي، ج، ص232.