صاحب‌دلان از اين ماجرا آگاه شد و گفت:

تا دل دوستــــان به دســــــت آرى بوستــــــــان پــــــــدر فــــروختـــــــــه بــــه [1]

پختــن ديگ نيـــك خــواهـــان را هر چه رخت سر است سوخته به [2]

با بــدانديــــش هـــم نكــــويى كن دهـــن سگ به لقمـــه دوختــــه بـــه [3]

35. نجاتِ نيكوكار و هلاكتِ بدكار

با گروهى از بزرگان در كشتى نشسته بودیم که كشتى كوچكى پشت سر ما غرق شد و دو برادری که در آن كشتى كوچك بودند در حال غرق شدن بودند. يكى از بزرگان به كشتي‌بان گفت: «اين دو نفر را از غرق شدن نجات بده كه اگر چنين كنى، براى هر كدام پنجاه دينار به تو می‌دهم.» كشتيبان خود را به آب انداخت و بالاخره يكى از آنها را نجات داد، ولى ديگرى غرق شد.

به كشتيبان گفتم: لابد عمر او به سر آمده بود، از اين رو اين مرد نجات يافت و ديگری به خاطر تأخير در نجات از جانب تو مرد. كشتيبان خنديد و گفت: آنچه تو گفتى قطعى است كه عمر هر كسى به سر آمد قابل نجات نيست ولى علت ديگرى هم داشت و آن اين كه: ميلم به نجات اين برادر بيش از دیگری بود، زيرا سالها قبل، روزى در بيابان مانده بودم که همین شخصی که نجاتش دادم رسيد و من را بر شتر سوار كرد و به مقصد رسانيد، ولى در دوران كودكى از دست برادر دیگر، تازيانه‌ای خورده بودم.

· خداوند در قرآن می‌فرماید: (مَنْ عَمِلَ صَالِحًا فَلِنَفْسِهِ وَ مَنْ أَسَاءَ فَعَلَيْهَا وَ مَا رَبُّكَ

[1]. یعنی: اگر باغ موروثی پدر را بفروشی تا دل دوستان را به دست آوری، کار شایسته‌ای نموده‌ای.

[2]. یعنی: اگر برای اطعام دوستان، اثاث خانه‌ات را به آتش کشی یعنی به بهای اندک بفروشی، روا است.

[3] [165]. گلستان سعدی باب اول در سیرت پادشاهان حکایت شماره 34.