ج- صحبت نکردن حضرت زکریا (ع)

فرشتگان به حضرت زکریا بشارت دادند که خداوند به وی فرزندی پارسا که پیامبری از شایستگان باشد، عطا می‌کند و حضرت از خداوند نشانه‌ای خواست. قرآن می‌فرماید: «قَالَ رَبِّ اجْعَلْ لِي آيَةً قَالَ آيَتُكَ أَلَّا تُكَلِّمَ النَّاسَ ثَلَاثَةَ أَيَّامٍ إِلَّا رَمْزًا و اذْكُرْ رَبَّكَ كَثِيرًا و سَبِّحْ بِالْعَشِيِّ و الْإِبْكَارِ»[1]

عبده وقوع حادثه خارق‌العاده را نمی‌پذیرد و بیان می‌دارد که زکریا به‌مقتضای طبیعت بشری دوست داشت که زمان عطا و بخشش الهی برایش مشخص شود تا قلبش آرام گردد و خانواده‌اش را به آن بشارت دهد. پس از کیفیتش پرسید و پس از شنیدن جواب، از خدا خواست که او را به عبادتش اختصاص دهد تا شکرگزاری کند و اتمام شکرگزاری نشانه و علامتی بر رسیدن به مقصود باشد. در این هنگام امر شد که سه روز با مردم سخن نگوید و در این مدت ذکر و تسبیح خدا را به‌جای آورد و در صورت نیاز با اشاره با مردم سخن بگوید و در این عمل، برای خانواده‌اش بعد از گذشت سه شب بشارتی خواهد بود.[2]

رشید رضا بعد از انتقاد از ابن جریر در نقل روایات بی‌اساس دو قول را مطرح می‌کند:

اول) مشهور معتقد است که حضرت زکریا (ع) با عارضه‌ای که بر زبانش پیش آمد از سخن گفتن با مردم عاجز شد و این حادثه غیرعادی و معجزه بوده است.

[1] -آل عمران ۴۱. زکریا عرض کرد: «پروردگارا! نشانه‌ای برای من قرار ده!» گفت: «نشانه تو آن است که سه روز، جز به اشاره و رمز، بامردم سخن نخواهی گفت. پروردگار خود را بسیار یاد کن! و به هنگام صبح و شام، او را تسبیح بگو!

[2] -محمد رشید رضا، المنار، ج ۳، ص ۲۹۹.