انْظُرْ إِلَى الْعِظامِ كَيْفَ نُنْشِزُها ثُمَّ نَكْسُوها لَحْماً، فَلَمَّا تَبَيَّنَ لَهُ قالَ أَعْلَمُ أَنَّ اللَّهَ عَلى‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ قَدِيرٌ».[1]

شخصى از قريه‌ای خالى از سكنه عبور می‌كرد؛ خداى تعالى او را قبض روح كرد و پس از صدسال دوباره روحش را به بدنش برگرداند. آن شخص به‌عنوان آيتى خدايى بر اهل قریه مبعوث شد، تا مرده‌هايشان را زنده كند.

به نظر عبده، شخص مؤمنی از زمره صدیقین و یا انبیا (ع) بوده که خداوند او را از ظلمات شبهه و حیرت خارج و با نور یقین و اطمینان آرامش داد. آن مؤمن شبهه‌ای برایش پیش‌آمده و می‌خواهد که خداوند با برهان او را هدایت کند و به آرامش و یقین برسد. این فرد که از محلی خراب و خالی از سکنه عبور می‌کرد با تعجب از خودش پرسید خداوند چگونه این‌ها را بعد از مرگشان زنده می‌کند. عبده متذکر می‌شود که قرآن از باب اختصار بلیغ وارد جزئیات نشده است اما مفسران با استناد به اسرائیلیات آن شخص را ارمیا یا عُزیرگفته‌اند. [2]

عبده و رشید رضا برای انکار وقوع حادثه به‌صورت معجزه تفسیر خود را در چند محور بیان می‌دارند:

[1] - بقره ۲۵۹. یا همانند کسی که ازکنار یک آبادی عبور کرد، درحالی که دیوارهای آن، به روی سقفها فرو ریخته بود. گفت: «چگونه خدا اینها را پس ازمرگ، زنده می‌کند؟ خدا او را یکصد سال میراند؛ سپس زنده کرد؛ و به او گفت: «چه‌قدر درنگ کردی؟» گفت: «یک روز؛ یا بخشی ازیک روز.»فرمود: «نه، بلکه یکصد سال درنگ کردی! نگاه کن به غذا و نوشیدنی خود هیچ ‌گونه تغییر نیافته است! و لی به الاغ خود نگاه کن برای این که تو را نشانه‌ای برای مردم قرار دهیم. به استخوانها ی مرکب سواری خود نگاه کن که چگونه آنها را برداشته، به هم پیوند می‌دهیم، و گوشت بر آن می‌پوشانیم!» هنگامی که بر او آشکار شد، گفت: «می‌دانم خدا بر هر کاری توانا است.

[2]- محمد رشید رضا، المنار، ج ۳، ص ۴۹.