لَدُنْكَ ذُرِّيَّةً طَيِّبَةً إِنَّكَ سَمِيعُ الدُّعاءِ»[1] «يَا زَكَرِيَّا إِنَّا نُبَشِّرُكَ بِغُلَامٍ اسْمُهُ يَحْيَى لمْ نَجْعَلْ لَهُ مِنْ قَبْلُ سَمِيًّا» و «قَالَ رَبِّ أَنَّى يَكُونُ لِي غُلَامٌ و كَانَتِ امْرَأَتِي عَاقِرًا و قَدْ بَلَغْتُ مِنَ الْكِبَرِ عِتِيًّا».[2]

مفسران المنار معتقدند که :

اول) حضرت زکریا (ع) وقتی حال خوب، معرفت حضرت مریم (س)‌ به خدا، نعمت خدا بر حضرت مریم (س)‌ در کمال ایمان به‌ویژه بصیرتش را دید از پروردگارش تمنا کرد که فرزند صالحی مثل حضرت مریم (س)‌ به او عنایت کند. زمانی که دعا از صمیم قلب و همراه معرفت به پروردگار باشد، شایسته اجابت است. زکریا بعد از بازگشت از عالم وحدت به عالم اسباب و مقام تفرقه، ندائی شنید که اجابت دعایش را به او خبر می‌داد. پس از پروردگارش درباره چگونگی این اجابت سؤال کرد.[3]

دوم) سخن جمعی از مفسران مبنی بر این‌که «هنالک» در این آیه برای زمان است ضعیف است زیرا «هنالک» در کاربرد فصیح برای مکان است یعنی در آن مکان که با مریم گفتگو کرد، برای خود نیز دعا کرد و دیدن حضرت مریم با آن کیفیت او را بر آرزو و دعا تشویق نمود.

سوم) جلال سیوطی مانند دیگران معتقد است که حضرت زکریا در زمان مشاهده میوه‌های غیر فصلی دعا کرده است و این از قبیل بچه‌دار شدن مرد پیر و زن نازا است. درحالی‌که آیه

[1] - آل عمران ۳۸. در اين هنگام زكريّا (كه اين همه كرامت و مائده آسمانى را ديد) پروردگارش را خواند و گفت: پروردگارا! از جانب خود نسلى پاك و پسنديده به من عطا كن كه همانا تو شنونده دعائى.

[2] - مریم ۷-۸. ای زکریا! ما تو را به فرزندی بشارت می‌دهیم که نامش «یحیی» است؛ و پیش ازاین، همنامی برای او قرار نداده‌ایم. گفت: «پروردگارا! چگونه برای من فرزندی خواهد بود؟! درحالی که همسرم نازا و عقیم است، و من نیز ازشدّت پیری افتاده شده‌ام!».

[3] - محمد رشید رضا، المنار، ج ۳، ص ۲۹۶-۲۹۵.