امام صادق7 بر سر سفره چنین دعا می‌کرد: «الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي أَطْعَمَنَا فِي‌ جَائِعِينَ‌ وَسَقَانَا فِي ظَمْآنِينَ وَكَسَانَا فِي عَارِينَ [وَهَدَانَا فِي ضَالِّينَ وَحَمَلَنَا فِي رَاجِلِينَ وَآوَانَا فِي ضَاحِينَ وَأَخْدَمَنَا فِي عَانِينَ‌] وَفَضَّلَنَا عَلَى كَثِيرٍ مِنَ الْعَالَمِين‌؛

سپاس خداوندی را که ما را در بین گرسنگان اطعام و در میان تشنگان سیراب نمود و در میان برهنگان پوشش داد و میان گمراهان هدایت بخشید و در بین پیادگان سواره قرار داد و در بین بی‌پناهان پناه داد و در میان مردم آقا گردانید و بر بسیاری از جهانیان برتری بخشید».[1]

اصبغ‌بن‌نباته، از صحابی بزرگ امام علی7 نقل می‌کند، روزی به حضور امیر مؤمنان7 رسیدم. می‌خواست غذا بخورد و به من تعارف کرد. گفتم: یا امیر مؤمنان7 برای من ضرر دارد. فرمود: دعایی به تو تعلیم می‌کنم که هیچ غذایی بعد از خواندن آن ضرر نزند، «بِسْمِ‌ اللَّهِ‌ خَيْرِ الْأَسْمَاءِ بِسْمِ‌ اللَّهِ‌ مِلْ‌ءَ الْأَرْضِ وَالسَّمَاءِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ الَّذِي لَا يَضُرُّ مَعَ اسْمِهِ شَيْ‌ءٌ وَلَا دَاءٌ تَغَدَّ مَعَنَا».[2]

[1]. بحارالانوار، ج 63، ص 381.

[2]. «عَنِ الْأَصْبَغِ بْنِ نُبَاتَةَ قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ7 وَقُدَّامَهُ شِوَاءٌ فَقَالَ ادْنُ فَكُلْ فَقُلْتُ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ هَذَا لِي ضَارٌّ فَقَالَ ادْنُ أُعَلِّمْكَ كَلِمَاتٍ لَا يَضُرُّكَ مَعَهُنَّ شَيْ‌ءٌ مِمَّا تَخَافُ قُل...» (الکافی، ج 6، ص 318؛ وسائل الشیعه، ج 24، ص 397، ح 30877).