امام صادق7: «چون بنيامين از کنار يعقوب7 رفت، فرياد كشيد: خدايا! به من رحم نمى‌كنى؟ فرزندم را بردى و چشمم را گرفتى؟ خدا تبارك و تعالى به او وحى كرد: اگر من آنها را ميرانده باشم، زندشان مى‌كنم تا آنها را به تو رسانم ولى يادت مى‌آيد آن گوسفندى را كه سر بريدى و بريان كردى؟ خوردى و فلان و فلان در همسايه‌گى تو بودند و روزه داشتند و چيزى از آن به آنها ندادى؟».[1]

وقت گذاشتن برای غذا

امام صادق7: «نشستن بر سفره را طولانی کنید؛ زیرا این ساعتی است که از عمر شما به حساب نمی‌آید».[2]

این حدیث کنایه از این است که با صبر و بدون شتاب و عجله غذا را میل کنید. هدف از تغذیه، تنها خوردن غذا و پر کردن شکم نیست. غذا

[1]. «إِنَّ يَعْقُوبَ7 لَمَّا ذَهَبَ مِنْهُ بِنْيَامِينُ نَادَى يَا رَبِّ ... وَلَكِنْ تَذْكُرُ الشَّاةَ الَّتِي‌ ذَبَحْتَهَا وَشَوَيْتَهَا وَأَكَلْتَ‌ وَفُلَانٌ‌ وَفُلَانٌ إِلَى جَانِبِكَ صَائِمٌ لَمْ تُنِلْهُ مِنْهَا شَيْئاً». الکافی، ج 2، ص 667. امام صادق7 در ادامه روایت می‌فرمایند: «حضرت یعقوب7 پس از آن [وحى] هميشه از منزلش در هر چاشتگاه تا سر يك فرسنگى جار ميزدند: كه هر كس چاشت خواهد به خانه يعقوب آيد و در شامگاه هم جار ميزدند: كه هر كس شام خواهد نزد يعقوب آيد» (همان).

[2]. «أَطِيلُوا الْجُلُوسَ‌ عَلَى‌ الْمَوَائِدِ فَإِنَّهَا سَاعَةٌ لَا تُحْسَبُ مِنْ أَعْمَارِكُمْ». مکارم الاخلاق، ص 141.