1 - در طريقه تفكر و انديشه، سير و حركت در مراحل و مراتب علمي از پايين به بالا است، يعني انسان طبق ترتيبي كه در نكته اول به آن اشاره شد ابتدا با مواجهه با محسوسات، ادراك حسي نسبت به چيزي پيدا مي‌كند و از ادراك حسي آن به ادراك خيالي اش و از آن به ادراك عقلي آن راه مي‌يابد و از محسوس و جزئي به معقول و كلي مي‌رسد، ولي در طريقه دوم امر برعكس است و انسان در آغاز با عقل و قلب، معناي غيبي موجود در عالم عقل و بالا را با كشف معنوي ادراك مي‌كند و در مرتبه بعد همان معنا را در مرتبه خيال خود با كشف صوري، به صورتي خيالي متناسب با آن معنا مي‌يابد و مثلا در قالب شكل يا الفاظ و عبارات و صوتي همانند اشكال، الفاظ و عبارات و اصواتي كه در عالم رؤيا ديده يا شنيده مي‌شوند درمي آيد و پس از آن به صورتي محسوس، محقق و ادراك مي‌شوند.

2 - در طريقه تفكر و انديشه، شخص متفكر و انديشمند در هنگامه تفكر و انديشه در حجاب خود و انديشه خود غوطه ور است و از پس ابر تفكر ومفاهيم ذهني خود و علوم حصولي كه دارد حقيقت را جستجو مي‌كند; و از اين رو علوم و معارف فكري خود را به خودش و انديشه اش مستند مي‌كند و مي‌گويد: "من فكر مي‌كنم و مي‌انديشم و به اين نتيجه رسيده ام ." و طبعا خطا هم در اين راه امكان مي‌يابد; چون فكر و مفاهيم ذهني غير از حقيقتي است كه در پس آن ها جستجو مي‌گردد. از اين رو گاه آن مفاهيم با آن حقيقت مطابق در مي‌آيد و گاه مخالف . ولي در طريقه كشف، حجابي بين شخص مكاشف و بين