و عميقا و بيشتر با سعادت و شقاوت انسان پيوند دارند، خطا و نقص و حداقل احتمال آن رواتر است ; زيرا وقتي كشف و وحي در اموري پائين راه يابد راهيابي آن در امور بالاتر اولي و اقرب است . ممكن است اصل وجود مبدأ و معاد از طريق برهان عقلي اثبات گردد و مراد جدي گوينده از آيات مربوط به آنها بدان طريق كشف شود و خطا در آنها با ترازوي عقل صائب سنجيده و مهار گردد; ولي در امور تعبدي نهان و جزئيات معاد كه در چنبره عقل نظري و عملي و شبكه برهان درنمي آيند چون "الجزئي لايكون كاسبا و لا مكتسبا"، چگونه خطا و احتمال آن نفي مي‌گردد؟ آيا در مورد آنها به هر دليلي، راهي جز صحه گذاردن بر كشف نبوي و خطا و ناقص نشمردن آن وجود دارد؟ اگر وحي و اخبار نبوي از اين امور جزئي، قابل اعتماد و صحه گذاردن هستند پس چرا نسبت به امور جزئي ديگر همچون "هفت آسمان" اين گونه نباشد؟

فرق بين احتمال خطا در قرآن و انقسام آيات آن به محكم و متشابه و ناسخ و منسوخ

بديهي است بين راهيابي خطا در آيات قرآن و انقسام آنها به محكم و متشابه و ناسخ و منسوخ، از زمين تا آسمان فاصله است ; زيرا خطاي آيه به معناي عدم مطابقت آن با واقع است و احتمال چنين امري موجب سقوط اعتماد به قرآن است، ولي متشابه و منسوخ بودن آيه به معناي عدم مطابقت آن با واقع نيست تا چنان محذوري را به دنبال