عبدالله بن الحسن اذ دخل عليه رجل من اصحابنا فقال له : جعلت فداك ان محمد بن عبدالله قد خرج فما تقول في الخروج معه ؟ فقال : اسكنوا ما سكنت السماء والارض . فقال عبدالله بن بكير: فان كان الامر هكذا اولم يكن خروج ما سكنت السماء والارض فما من قائم و ما من خروج، فقال ابوالحسن (ع): "صدق ابوعبدالله (ع) و ليس الامر علي ما تأوله ابن بكير انما عني ابوعبدالله (ع) اسكنوا ما سكنت السماء من النداء والارض من الخسف بالجيش ."[1]

حسين بن خالد روايت مي‌كند كه به امام رضا(ع) عرض كردم عبدالله بن بكير حديثي را روايت مي‌كند و من دوست دارم آن را بر شما عرضه دارم . حضرت فرمود: آن حديث چيست ؟ گفتم : ابن بكير مي‌گويد كه عبيد بن زراره گفت : در زماني كه محمد بن عبدالله بن حسن قيام كرده بود من خدمت امام صادق (ع) بودم، يكي از اصحاب وارد شد و گفت :

فدايت شوم، محمد بن عبدالله خروج كرده است نظرتان در خروج همراه با او چيست ؟

حضرت فرمود: تا هنگامي كه آسمان و زمين آرام هستند آرام باشيد.

عبدالله بن بكير مي‌گفت : پس اگر جريان چنين است و مادامي كه آسمان و زمين ساكن است شورش و قيامي نبايد صورت گيرد، هرگز قيام و رهبري كه قيام نمايد نخواهد بود. امام رضا(ع) فرمود: "بلي ابوعبدالله (ع) راست گفته است، اما مسأله آن طور نيست كه ابن بكير تأويل نموده، بلكه ابوعبدالله (ع) خواسته است بفرمايد: تا مادامي كه آسمان از صدا [ صيحه آسماني ] و زمين از فرو بردن لشكر [ لشكر سفياني ] ساكت است، شما هم ساكت باشيد. [ نه براي هميشه ]".

توضيح روايت

در توضيح اين روايت همان گونه كه قبلا گفته شد بايد گفت : ظاهر روايات و تاريخ اين است كه محمد بن عبدالله به عنوان مهدويت خروج كرده بود و مردم را دعوت به نفس مي‌كرده است و امام (ع) مي‌خواهد بفرمايد: براي قيام مهدي قائم آل محمد اين دو علامت هست، پس كسي كه قبل از اين دو علامت ادعاي قيام نمايد از وي نپذيريد.

علاوه بر آن، شخص سؤال كننده و شرايط سؤال و جلسه اي كه در آن سؤال شده مشخص نيست . احتمال مي‌رود در جلسه جاسوسي حضور داشته است كه امام صادق (ع) به نحو اجمال جواب مي‌دهند به گونه اي كه ايهام اين معني را داشته باشد كه خروج و قيام به طور كلي جايز نيست، چنانكه بكير نيز همين معني را برداشت نمود.

---