از سوي ديگر مرحوم صدوق قسمتهايي از اين روايت - صحيحه عيص - را در علل به صورت "نقل به معني"[1] روايت كرده كه پس از اين به آن اشاره خواهد شد.

همه اينها مطالبي بود كه به روايت اول اين باب - يعني به روايت صحيحه عيص بن قاسم - مربوط مي‌گرديد.

سخن در اين روايت به درازا كشيد و اين بدان جهت بود كه مسأله قيام زيد با مسأله مورد بحث ما يعني جواز قيام براي دفاع از حق در مقابل سلاطين جور، يا وجوب سكوت و سكون در برابر آنان، در ارتباط تنگاتنگي است .

در هر صورت با توجه به توضيحاتي كه يادآور شديم مشخص گرديد كه اين صحيحه از ادله وجوب سكوت و سكون در زمان غيبت نيست بلكه از ادله عدم جواز قيام و خروج زير پرچم كسي است كه براساس باطل مردم را به قيام و شورش دعوت مي‌كند و اين مسأله اي است شايان ملاحظه و دقت .

2 - روايت مرفوعه ربعي

حماد بن عيسي از ربعي به صورت مرفوع (با حذف راوي روايت) از علي بن حسين امام سجاد(ع) روايت نموده كه فرمود:

"والله لا يخرج احد منا قبل خروج القائم الامثله كمثل فرخ طارمن و كره قبل ان يستوي جناحاه فاخذه الصبيان فعبثوابه [2] به خدا سوگند هيچ يك از ما [ اهل بيت ] پيش از قيام قائم خروج نمي كند مگر اينكه مثل او مانند جوجه اي است كه قبل از محكم شدن بالهايش از آشيانه پرواز نموده است در نتيجه كودكان او را گرفته و با او به بازي مي‌پردازند."

---