است كه هيچ شكي در آن نيست . اما اين موجب رفع تكليف دفاع و امر به معروف و نهي از منكر نمي گردد، و آيا مي‌توانيم ما به اين معني ملتزم شويم كه جهاد و امر به معروف و نهي از منكر منحصر به كسي است كه از طريق علم غيب بداند صددرصد بر دشمن پيروز خواهد شد و براي ديگران در مقابل جنايات و هتك مقدسات سكوت و سكون جايز و رواست ؟

از سوي ديگر آيا مفاد اين سخن تخطئه اميرالمؤمنين (ع) در جهاد و مبارزه اش با معاويه نيست ؟ آيا تخطئه فرزند شهيد پيامبراكرم 6 امام حسين (ع) در انقلاب و قيامش عليه يزيد نيست ؟ آيا در صفين و كربلا خونها ريخته نشد و مردم به قتل نرسيدند؟

و باز شما ملاحظه مي‌فرماييد انقلابهايي كه در جهان عليه پادشاهان مقتدر و جباران ستمگر به وقوع پيوسته، بسياري از آنها به پيروزي رسيده، كه از آن جمله انقلاب اسلامي ما در ايران است، با اينكه از قبل يقين صددرصد به پيروزي وجود نداشته است ; آيا همه اين انقلابهاي پيروز در مقابل كفار و ستمگران، مطرود و محكوم به خطا و گمراهي است ؟ آيا كفار و صهيونيستها مي‌توانند بر سر مسلمانان مسلط شده و به آنها تهاجم كرده و خونهايشان را حلال بشمرند و شهرهايشان را ويران كنند اما مسلمانان وظيفه اي جز تسليم و سكوت در مقابل جنايات آنان ندارند؟!

من نمي دانم اين چه شيوه تفكري است ؟ ما در پاسخ برخي روايات اين مبحث كه پس از اين به ذكر آنها مي‌پردازيم مطالبي راكه در روشن شدن اين مسائل مفيد افتد خواهيم گفت .

در هر صورت صحيحه "عيص بن قاسم" كه در اين باب خوانده شد بر قداست زيد(ره) و تأييد قيام وي دلالت دارد و روايات بسيار ديگري نيز مؤيد آن است (ره) و برخي روايتهاي ضعيفي كه مضامين آن با مضمون اين روايت و يا حكم عقل و محكمات قرآن و سنت مخالف است، قدرت معارضه با آن را ندارد و براي دستيابي به دانش آن بايد به اهلش مراجعه كرد.

همه اينها مطالبي بود كه به قيام و انقلاب زيد مربوط مي‌گرديد، از سوي ديگر داستان قيام و انقلاب زيد به داستان حسين بن علي شهيد فخ بسيار شباهت دارد كه اخبار و روايات بسياري نيز در تأييد و مدح او رسيده، و چنانكه گفته شده ظاهرا روايتي در مذمت و قدح وي نيامده است كه قيام او در كتب مربوطه مورد بحث و بررسي قرار گرفته و ما نيز در فصل ششم بخش پنجم همين كتاب ضمن بررسي