روايات نيز در اين باب بسيار زياد است كه از باب نمونه روايتهايي را متذكر مي‌شويم :

1 - اسحاق بن عمار از امام جعفر صادق (ع) روايت مي‌كند كه آن حضرت فرمود:

"اميرالمؤمنين (ع) به شريح قاضي گفت : اي شريح، تو در جايگاهي [ مسند قضاوت ] نشسته اي كه جز پيغمبر و يا وصي پيغمبر و يا شخص شقي و فاجر نمي نشيند." [1]

2 - سليمان بن خالد از امام جعفر صادق (ع) روايت نموده كه آن حضرت فرمود:

"از قضاوت بپرهيزيد; زيرا قضاوت مخصوص امامي است كه عالم به قضاوت بوده و در بين مسلمانان عادل باشد، همانند پيامبر6 يا وصي پيامبر." [2]

درباره اين روايت مطالبي قابل ذكر است كه اجمالا يادآور مي‌شويم :

الف - آيا مراد از "حكومت" كه در روايت فوق آمده چيست ؟ آيا حكومت به مفهوم قضاوت است ؟ يا اينكه به معني مطلق ولايت و حاكميت كه يكي از شؤون آن قضاوت است مي‌باشد؟ احتمال هر دو برداشت وجود دارد، اما آنچه با ظاهر روايت بيشتر سازگار است به نظر مي‌رسد كه احتمال اول باشد.

ب - در كتاب تهذيب و كافي در متن روايت به جاي كلمه (كنبي - همانند پيامبر)(لنبي - براي پيامبر) آمده، در صورتي كه در كتاب الفقيه (كنبي همانند پيامبر) آمده و مشخص است كه بين اين دو تعبير فرق بسيار است ; زيرا در تعبير اول قضاوت يا حكومت به پيامبر منحصر مي‌شود بر خلاف تعبير دوم . [ كه پيامبر و وصي پيامبر صرفا به عنوان نمونه و الگو ذكر شده است ].

ج - در كتاب مرآة العقول در ذيل اين روايت آمده است : "ظواهر اين گونه روايات بر اين دلالت دارد كه قضاوت براي غير معصوم جايز نيست، اما از سوي ديگر مشاهده مي‌كنيم كه ائمه معصومين (ع) براي حل و فصل امور مردم به اطراف و اكناف قاضي اعزام مي‌داشته اند، پس بايد اين روايات را اين گونه تفسير كنيم كه قضاوت در اصل و بالاصاله مخصوص ائمه معصومين (ع) است و كسي نمي تواند اين مسؤوليت را به عهده بگيرد مگر با اذن و اجازه آنها; و همچنين در روايتي كه آمده (بر اين مقام تكيه نمي زند مگر پيامبر) باز منظور همين معناست كه بالاصاله اين مقام مخصوص پيامبران است . خلاصه كلام اينكه حصر در اينجا حصر اضافي

---