روشن است كه تمسك به كتاب، توجه به دستورات خدا و عمل به مضامين قرآن است ; و تمسك به عترت، توجه و عمل به گفتار و سنت ائمه معصومين (ع) است . پس گفتار و سنتهاي آنان داراي حجيت شرعي و الهي است .

و پيش از اين دانستي كه اين حديث (ثقلين) بين فريقين متواتر است، و دو روايت فوق صرفا به عنوان نمونه ذكر گرديد. مضمون اين روايت را پيامبراكرم 6 در موارد متعدد بيان فرموده اند: يكي در روز عرفه آخرين سفر پيامبراكرم 6 به حج (حجة الوداع)، ديگري در سرزمين غديرخم، سومي بر فراز منبر خويش در مسجد مدينه، چهارمي در حجره مبارك خويش به هنگام بيماري، كه همه اين تأكيدها براي تثبيت كتاب و عترت به عنوان دو ركن اساسي دين مبين اسلام بوده است، كه مي‌توان در كتب حديث به موارد نقل آن دست يافت . و بر همين اساس است كه هر عاقل دانايي حدس مي‌زند كه مسأله امامت عترت پيامبر6 و لزوم تمسك به آنان همان نكته مهمي بوده كه پيامبراكرم 6 به هنگام بيماري خويش به وسيله كتابت قصد تثبيت آن را داشت، اما افرادي از نگارش آن مانع شدند، كه روايت ذيل بيانگر همين واقعيت است .

صحيح بخاري به سند خويش از ابن عباس روايت نمود كه گفت :

عبيدالله نقل مي‌كند كه ابن عباس پيوسته مي‌گفت : بزرگترين مصيبت و بلكه همه مصيبتها در اين است كه با ايجاد اختلاف و ابراز سخنهاي بيهوده مانع شدند كه پيامبرخدا براي آنان اين نامه را بنويسد. حال بايد در جمله اي كه در اين روايت آمده جمله "پس از آن گمراه نشويد - لن تضلوا بعدي" و شباهت زياد آن با تعبير پيامبر در روايت ترمذي انديشيد و به دست آورد كه پيامبراكرم 6 در آن لحظات حساس

---