در پاسخ به اين شبهه چند نكته يادآوري مي‌شود:

نكته اول : اين كه اين ادعا برخلاف واقعيت تاريخي و خارجي است ; زيرا علاوه بر متون ديني، تاريخ شهادت مي‌دهد كه پيامبران هركدام برحسب شرايط زماني و مكاني اقوام خود، تكاليفي شرعي داشته اند.

نكته دوم : اين كه در تقرير قبلي قاعده لطف ثابت شد كه خداوند بشر را براي غايت بزرگي كه خودش باشد آفريده است و بديهي است كه رسيدن به چنين غايتي جز از راه تكاليفي كه خودش وضع كرده باشد ممكن نيست، زيرا مسير وصول به اين غايت در حيطه ادراك بشر نيست .

در توضيح اين بيان مي‌گوييم : واقعيت مشهود اين است كه خداوند انسان را عاقل و مختار آفريد تا با كمك عقل و اختيار خود به سوي مقصد نهايي حركت كند. همچنين مشاهده مي‌كنيم كه انسان برخلاف ادراك عقلش كه پذيرفت خدا هست و او مخلوق خداست و خدا او را براي نيل به غايتي آفريده و غايت خلقت او خداوند است مي‌تواند سخن بگويد و همه انبياء را ناديده بگيرد، خدا را منكر شود، غايت خلقت خويش را نفي كند و... ; و بين علم و جهل، خوب و بد، روشني و تاريكي، سراغ جهل و بدي و تاريكي برود. چرا كه او شهوت و غضب دارد و مي‌تواند خودخواه و خودبين باشد و از مسير هدايت منحرف شود.