هدف مي‌تواند مصاديق بي شماري داشته باشد و نمي توان با دليل عقلي و پيشيني هدف (يا غرض) خداوند از آفرينش موجودي خاص (مثلا انسان) را كشف كرد" خالي از دقت است . همچنين است آنچه در نقد "قاعده لطف" نوشته است :

"[در برهان لطف ] از يك پيش فرض اثبات نشده استفاده شده است و آن اين كه گويي غرض خداوند از آفرينش انسان از پيش و به روش عقلي به دست آمده و آن عبارت است از: پيمودن راهي خاص و رسيدن به مقصدي خاص كه عقل از شناخت آن عاجز است ."

مفاد قاعده لطف

تا اينجا روشن شد كه هدف و غرض خداوند بي شمار نيست و با دليل عقلي و پيشيني و بدون استفاده از تعاليم پيامبران فهميديم كه خداوند بشر را براي هدفي خلق كرده و در حقيقت او را به جايي خاص (غايتي كه خود اوست) دعوت كرده است .

نويسنده مي‌گويد:

"اگر پذيرفته باشيم كه خداوند ما را به جايي دعوت كرده است، بايد اين را هم بپذيريم كه دادن آدرس (به هر نحوي) وظيفه اوست ."

و قاعده لطف بيش از اين نمي گويد كه خداوند از خلقت انسان غرضي دارد و او را به جايي دعوت كرده است و بايد به هر نحو ممكن به او آدرس بدهد.