نويسنده براي توضيح مطلب فوق استدلالي را از بعضي كتب كلامي به اين شرح نقل مي‌كند:

"ترديدي نيست كه غرض خداوند از تكليف بندگان و وضع قوانين شرعي اين است كه آنان با انجام طاعت و ترك معصيت، شايسته پاداش و ثواب شوند. بر اين اساس اگر خداوند بداند كه در صورت وقوع فعلي (كه مقدور اوست) مكلف با اختيار خويش طاعتي را انجام مي‌دهد (لطف محصل) يا دست كم به انجام آن نزديك مي‌شود (لطف مقرب) و با اين حال خداوند آن فعل را محقق نسازد، لازم مي‌آيد كه غرض خويش از تكليف بندگان را نقض كند. اما عقل حكم مي‌كند كه نقض غرض كاري قبيح و از ساحت حكمت خداوند به دور است ...."

نويسنده سپس در مقام رد اين دليل مي‌گويد:

"در اين دليل "وضع قوانين و تكاليف شرعي" مفروض گرفته شده است و با چنين فرضي البته لطف (به معنايي كه آمد) بر خداوند واجب مي‌شود. و به عبارت ديگر اگر پذيرفته باشيم كه خداوند ما را به جايي دعوت كرده است بايد اين را هم بپذيريم كه دادن آدرس (به هر نحوي) وظيفه اوست، اما سؤال اين است كه چگونه با دليل عقلي و پيشيني و بدون استفاده از تعاليم پيامبران مي‌توان فهميد كه خداوند بشر را به جايي خاص دعوت كرده است و حالا بايد آدرس را هم بدهد؟"

در پاسخ اين سؤال و شبهه گفته مي‌شود: