ب - اشكال دوم همان است كه قبلا به آن اشاره شد; يعني بر فرض اينكه جنبه قدسي عقل عملي قوي شود و بتواند در مقابل شهوت و غضب مقاومت نمايد، اما حوزه درك آن محدود است و از درك تمام خوبيها و بديها كه در سعادت و كمال انسان يا شقاوت و نقصان و خسران او نقش اساسي دارند، عاجز مي‌باشد. انسان حتي در حوزه محسوسات و امور تجربي نيز قادر به ادراك كامل و قطعي نيست و دچار خطاهاي فاحش شده و مي‌شود. مثلا بعد از تجارب بسيار، استفاده از دارويي را در درمان نوعي بيماري نافع مي‌داند و بعد از مدتها مصرف آن را به دليل مضراتي - كه قبلا ناشناخته بوده - جمع آوري و ممنوع مي‌شمارد; و يا بعد از آن كه سالها از گازهاي گلخانه اي بهره مي‌گيرد متوجه مي‌شود بر لايه ازن تأثير گذاشته و به ضرر خودش عمل كرده است ; و صدها نمونه و مثال ديگر. انساني كه مصالح و مضار دنيوي و دم دست خودش را به طور كامل نمي فهمد چگونه مصالح و مضار اخرويش را بفهمد؟

نفي تلازم دليل حكمت با تعدد پيامبران در هر زمان

نويسنده در شبهه سوم نسبت به دليل حكمت مي‌گويد:

"اگر اين دليل درست باشد و بنا به مقتضاي حكمت الهي، ارسال پيامبران از سوي خداوند ضرورت داشته باشد، لازمه منطقي آن، اين است كه در هر عصري صدها هزار پيامبر مبعوث شود،