بنابراين حكمت خداوند اقتضا مي‌كند راه سعادت را به انسانها بنماياند و از طريق وحي دين را براي آنان تشريع نمايد. در غير اين صورت نقض غرض پيش آمده و هدف از آفرينش انسان - كه همان تكامل معنوي اوست - تحقق نمي پذيرد.[1]

غرض الهي از خلقت انسان

نويسنده در نقد استدلال فوق مي‌نويسد:

"درست است كه خداوند به دليل حكيم بودن، كار عبث و بيهوده انجام نمي دهد، اما چگونه مي‌توان غرض او از آفرينش انسان را به روش عقلي كشف كرد و حتي آن را به همه انسانها تعميم داد؟

لازمه منطقي حكمت الهي اين است كه از آفرينش هر موجودي هدفي داشته باشد، اما اين هدف مي‌تواند مصاديق بي شماري داشته باشد و نمي توان با دليل عقلي و پيشيني، هدف (يا غرض) خداوند از آفرينش موجودي خاص (مثلا انسان) را كشف كرد."

در پاسخ به اين شبهه گفته مي‌شود:

نويسنده قبول كرده است كه خداوند در خلقت هر موجودي هدف و غرضي دارد، و لذا از او سؤال مي‌شود: هدف از خلقت موجودي همچون انسان آيا چيزي است كه به كمال مرتبط است يا نه ؟

---