در اينجا خوب است درباره پاره اي از گناهاني كه توسط زبان صورت مي‌گيرد مطالبي گفته شود:

1 - دروغ :

در بزرگي اين گناه همين بس كه دروغگو دشمن خداوند شمرده شده است و در دستورات پيشوايان ديني از دروغگويي حتي به صورت شوخي هم منع شده است ; چرا كه اين گناه سرچشمه همه گناهان است و به فرموده امام حسن عسگري (ع): "تمام پليديها در اطاقي قرار داده شده و كليد آن دروغ است".

يكي از مهمترين سرمايه هاي يك جامعه اعتماد عمومي افراد به يكديگر است و خطرناكترين چيزي كه اين سرمايه گرانبها را به نابودي مي‌كشاند و افراد را نسبت به هم بدبين ساخته به طوري كه ديگر به هم اطمينان نخواهند داشت دروغگويي است، و به همين جهت افراد دروغگو نزد ديگران ارزش و بهائي ندارند.

2 - غيبت و تهمت :

اگر عيبي يا صفتي در كسي وجود داشته باشد و او از اين كه ديگران متوجه آن شوند ناراحت مي‌گردد و با اين حال ما آن را براي ديگران مطرح كنيم دچار غيبت شده ايم، و اگر عيبي يا صفتي در كسي وجود ندارد و ما آن را به او نسبت دهيم به گناه تهمت دچار شده ايم . اين دو گناه شخصيت افراد اجتماع را از بين برده همچنين باعث از بين رفتن قبح و ناپسندي كارهاي زشت در نظر ديگران مي‌گردد. گاهي ديده مي‌شود از كسي غيبت مي‌كنند وقتي به آنها گفته مي‌شود: چنين كاري ناپسند است، مي‌گويند: اين كه غيبت نيست بلكه صفتي است كه در او وجود دارد، غافل از اين كه مورد غيبت همين است، چون اگر اين صفت اصلا در او وجود نداشته باشد اين تهمت است ; يا مثلا مي‌گويند: ما پيش خودش هم اين حرفها را مي‌زنيم، با اين كه اگر پيش روي آن شخص هم اين سخنان گفته شود از گناهشان كاسته نمي شود; چرا كه اين سخنان اگر باعث رنجش و اذيت آن فرد گردد گناه سنگين تري را به بار مي‌آورد.