هر يك از برادران درباره سكوت و حفظ زبان مطلبي دارند بفرمايند.

احمد: حضرت علي (ع) مي‌فرمايند: "سكوت زبان سلامتي است براي انسان". و باز از ايشان نقل شده است كه : "خوشا به حال آن كه زيادي دارائي و ثروتش را انفاق كرده و ببخشد، اما زيادي گفتار و كلامش را فرو برده و نگه دارد".

رضا: حضرت علي (ع) مي‌فرمايند: "زبان انسان عاقل پشت قلب او قرار دارد (اول فكر نموده بعد سخن مي‌گويد) و قلب فرد نادان پشت سر زبانش مي‌باشد (اول سخن گفته و بعد به عاقبت گفتارش فكر مي‌نمايد).

علي : پس در اين صورت آيا انسان در همه مواقع بايد سكوت كند و اصلا حرفي نزند؟

استاد: خير، سكوت فقط در جاهائي پسنديده است كه سخن گفتن هيچ سودي براي خود انسان و ديگران ندارد بلكه باعث ضرر و زيان خود انسان و يا ديگران مي‌گردد، وگرنه سخن گفتن در پاره اي از موارد لازم و واجب است . صحبت در اين است كه انسان هم بايد سنجيده حرف بزند و هم سخن سنجيده و پخته بگويد; چرا كه ارزش و اعتبار آدمي از سخن و كلامش آشكار مي‌شود.

گاهي سخني بجا اثراتي دارد كه ضربات شمشير و نبرد مسلحانه چنين نتايجي را دربر ندارد.

حضرت علي (ع) در اين باره مي‌فرمايند: "خيري نيست در سكوت و خودداري از گفتن آنچه كه حكمت است، همان گونه كه خيري نيست در كلام جاهلانه". و سعدي (ره) شاعر بلندآوازه پارسي زبان با الهام از اين سخن حضرت مي‌گويد:

---