عمده ترين منبع قدرت اجتماعي يك حكومت، اعتماد عمومي مردم است ; و مردم بايد پاي بند به مسؤوليت هاي فردي و اجتماعي خويش در مسائل اجتماعي و اطاعت از تصميمات قانوني حكومت باشند. در مقابل، حاكمان نيز بايد به قوانين و تعهدات قانوني خويش در برابر جامعه پاي بند و پاسخگو باشند، و از حكومت سوءاستفاده نكنند.

از سوي ديگر ممكن است منافع اجتماعي يك ملت مورد هجوم دولت ها و قدرت هاي ديگر قرار گيرد كه لازم است حريم حكومت حفظ شود; و براي جلوگيري از هرگونه تجاوزي قدرت نظامي نيز فراهم كرد. در قرآن كريم اين اصل به روشني بيان شده و از مسلمانان خواسته است : "و هر چه در توان داريد از نيرو و اسب هاي آماده مهيا سازيد تا با آنها دشمن خدا و خودتان را بترسانيد."[1]

بنابراين استعداد قوا در هر حكومتي لازم است، و همه ابزار و لوازم اقتدار براي حفظ امنيت مردم و پيشگيري از تجاوز خارجي بايد فراهم گردد.

حكومت وسيله رسيدن به اهداف ديني

تمام احكام شريعت وسيله اي براي رسيدن به اهداف ديني هستند. و اين اهداف دربردارنده سعادت دنيوي و اخروي بشر است . اين احكام در مسائل اجتماعي، مترتب بر هم، و به عنوان مجموعه اي است كه رعايت همه جوانب آن زندگي سعادتمندانه را تأمين مي‌كند.

افراد به تنهايي انگيزه اي براي رعايت همه جانبه قوانين را ندارند، و بلكه در برخي موارد عدم اعتنا به قوانين را با مطلوب خويش سازگارتر مي‌بينند. ولي حكومت بايد جامع نگر باشد و همه مقررات را رعايت بكند. در روايت صحيح از امام باقر(ع) نقل شده است : "بني الاسلام علي خمسة أشياء; علي الصلاة و الزكاة و الحج و الصوم و الولاية . قال زرارة : فقلت : و أي شئ من ذلك أفضل ؟ فقال : الولاية

---