2 - تأمين و ترويج عدالت، و ايجاد برابري همه در برابر قوانين، و توزيع عادلانه امكانات عمومي، و تدبير عادلانه براي مشاركت عمومي در مسؤوليت ها، و پاداش يا تنبيه مناسب رفتارهايي كه مقتضي پاداش يا تنبيه هستند، به منظور برقراري نظم اجتماعي .

3 - رشد اجتماعي در تمامي زمينه هاي اقتصادي و فرهنگي (معنوي و مادي). اين اهداف صرف نظر از دستورات ديني، از ابتداي زندگي اجتماعي مورد توجه بوده است و شرايع مختلف چيز ديگري بر آن نيفزوده اند. تنها ادعاي شرايع و قوانين الهي، راهنمايي بشر براي رسيدن به همان اهداف و دنيا را مقدمه عالم آخرت دانستن است .

اين اهداف موجب تأسيس حكومت و وضع قوانيني شده است كه به تدريج كمال يافته و پيشرفته تر شده است . و التزام به قوانين و مقررات اجتماعي در حقيقت فلسفه تأسيس حكومت ها بوده تا به اين وسيله انسانها با آرامش خاطر و آسايش كامل زندگي كنند. به همين جهت پاي بندي به قوانين و مقررات لازم است، و حكومت به عنوان مدافع و مجري قوانين سعادت بخش، ضروري است . در اين ميان دين نيز با هدف تعالي معنوي انسان، حكومت را از نيازهاي انسانها دانسته است . در روايتي آمده است : "الدين والسلطان اخوان توأمان لابد لكل واحد منهما من صاحبه والدين اس والسلطان حارس و ما لا اس له منهدم و ما لا حارس له ضائع"[1] "دين و حكومت، تواءم با هم هستند و هر كدام به ديگري نياز دارند; دين اساس و حكومت نگهبان است و چيزي كه اساس و ريشه نداشته باشد منهدم مي‌شود، و آنچه فاقد نگهبان باشد از بين مي‌رود."

قدرت براي اجراي قوانين و دفاع از جامعه

حكومت بايد براي اجراي قوانين و ايجاد نظم اجتماعي اقتدار داشته باشد; چرا كه حكومت ضعيف و غير مقتدر نمي تواند از حقوق افراد جامعه و يا امكانات آن پاسداري كند.

---