انسان به بيراهه نرود و يا كمترين آفت را داشته باشد. انبياي الهي پيشوايان برگزيده هدايت يافته و شايسته اي هستند كه خداوند متعال آنان را به عنوان نمونه هاي تربيت شده اي با آموزه ها و تعاليم آسماني خود به بشر عرضه و معرفي كرده است . قرآن كريم در سوره انعام پس از يادآوري سلسله انبيا و نام بردن تعدادي از آنان، خطاب به پيامبراكرم 6 مي‌فرمايد: (أولئك الذين هدي الله فبهديهم اقتده )[1] "پيامبران كساني اند كه خدا آنان را هدايت كرد، تو نيز به هدايتشان اقتدا كن ." نكته بسيار مهم در آيه اين است كه خداوند براي دعوت به پيروي از انبيا نفرموده است : "فبهم اقتده"، به آنان اقتدا كن ; بلكه امر كرده است كه به هدايت آنان اقتدا شود: (فبهديهم اقتده)، و امتياز آنان را هدايت شدن از جانب خدا دانسته است ; و همين جنبه است كه بايد در الگوگيري مورد نظر باشد.

كساني را بايد الگو قرار داد كه نقطه اتكا و مثبتي در آنها باشد. پيروي و الگوگيري بايد از سر آگاهي و به قصد استفاده معنوي و پيشرفت باشد.

همه انبياي الهي پيشوا و الگوي انسانها در ابعاد مختلف ديني، اخلاقي و اجتماعي هستند; ولي در قرآن از ميان آنان دو پيامبر عظيم الشأن به ويژه به عنوان سرمشق و الگو معرفي شده اند. يكي ابراهيم خليل الله (ع) است كه خداوند درباره آن حضرت مي‌فرمايد: (قد كانت لكم أسوة حسنة في ابراهيم والذين معه )[2] "بي ترديد براي شما مؤمنان الگويي شايسته در ابراهيم و پيروانش وجود دارد." و ديگري وجود مقدس پيامبر خاتم 6 است كه درباره آن حضرت مي‌فرمايد: (لقد كان لكم في رسول الله أسوة حسنة لمن كان يرجو الله واليوم الاخر و ذكر الله كثيرا)[3] "البته براي شما رسول خدا الگوي خوبي است، براي آن كس كه به خدا و روز قيامت اميدوار باشد و خدا را بسيار ياد كند."

---