در حديثي وارد شده كه هر كس اختيار هر چيزي را دارد اما اختيار آبرويش را ندارد. حق ندارد بگويد اختيار خودم را دارم دلم مي‌خواهد آبرويم برود. مخصوصا كسي كه آبرويش را از راه دين و مذهب به دست آورده، حق ندارد آن را با هيچ چيز از بين ببرد و يا با بهايي اندك نابود نمايد. امام صادق (ع) در حديثي مي‌فرمايد: "و لاتكن فظا غليظا يكره الناس قربك و لاتكن واهنا يحقرك من عرفك"[1] "نه چنان تندخو باش كه مردم خوش نداشته باشند به تو نزديك شوند، و نه چنان سست و بي حال كه هر كه تو را مي‌بيند تحقيرت كند."

در حديث ديگري آمده است : "ان اعظم الناس قدرا من لايري الدنيا لنفسه خطرا"[2] "ارجمندترين مردم كسي است كه براي دنيا در برابر نفس خود ارزش قائل نيست ." اميرالمؤمنين (ع) در وصيت به فرزند بزرگوارش امام مجتبي (ع) فرمود: "اكرم نفسك عن كل دنية و ان ساقتك الي الرغائب فانك لن تعتاض بما تبذل من نفسك عوضا، و لاتكن عبد غيرك و قد جعلك الله حرا"[3] "نفس خود را از هر كار فرومايه و پستي بالاتر بدار; هر چند كه نفس، تو را به سوي آنچه خواهي برساند. زيرا هر چيزي را كه از دست بدهي مي‌تواني عوض آن را به دست بياوري، مگر آن مقدار از خودت را كه نمي تواني عوضي براي آن به چنگ آوري . بنده غير خودت نباش، زيرا خداوند تو را آزاد خلق كرده است ."

تملق گويي، منت كشي و دريوزگي به نزد هر شخصي بردن، در شأن يك مسلمان نيست . امام صادق (ع) فرمود: "ان الحر حر علي جميع احواله"[4] "انسان آزاده در هر شرايطي آزاده است ."

قرآن كريم تعدادي از مسلمانان را كه به اصحاب صفه شهرت يافته اند ستوده و

---