آفريد، آنگاه مدتي از اجل [عمر] مقرر داشت و اجل حتمي نزد اوست، با اين همه شما در قدرت او ترديد مي‌كنيد."

"اجل مسمي" اجل طبيعي است و متناسب با روح و جسم هر كسي تعيين مي‌شود. بدن انسان را مي‌توان به بذر گياه و يا هسته درختي تشبيه كرد كه وقتي شرايط و محيط مناسب فراهم باشد جوانه مي‌زند، ساقه مي‌دهد، به برگ و بار مي‌نشيند و سرانجام مدتش تمام مي‌شود و خشك و خزان مي‌گردد.

"اجل معلق"، اجلي است كه ادامه حيات انسان و يا هر موجود زنده اي مشروط به آن است . اگر موجود زنده دچار خطر سقوط، مرض كشنده و يا اموري از اين قبيل بشود، ادامه حياتش غير ممكن خواهد شد و قبل از اجل طبيعي خواهد مرد. مانند گياه و درخت كه اگر چيده نشود، آفت نبيند و شرايط براي او مساعد باشد، حيات نباتي اش ادامه خواهد داشت ; و اگر نه به پايان نخواهد رسيد. و بالاخره، هر كدام از دو اجل فرا رسيد، مرگ به سراغ انسان مي‌آيد و او را در كام خود مي‌كشد. (أينما تكونوا يدرككم الموت و لو كنتم في بروج مشيدة ...)[1] "هركجا كه باشيد مرگ شما را در مي‌يابد، هر چند در برجهاي استوار باشيد." و (كل نفس ذائقة الموت ...)[2] "هر كس طعم مرگ را خواهد چشيد." چون كسي اجلش فرا رسد، خدا مرگ او را به تأخير نمي افكند;[3] و بنابراين همواره بايد براي آن آماده بود.

با آمدن مرگ سر فصل جديدي از زندگي انسان آغاز مي‌شود; و اعمال و خصلت ها و اعتقاداتش هر چه پر بارتر باشد، حيات زيباتر و لذت بخشي را ادامه خواهد داد; و هر چه بي بار و بي توشه باشد، به ننگ و نكبت و سختي بيشتري مي‌افتد و روزگار وانفسايي خواهد داشت .

---