رمز چنين انتخابي اين است كه پيامبران، راهنمايان بشر; و در عمل، الگوي عقيده و رفتار و اخلاق و اعمال مردمند; بنابراين بايد از خود آنان باشند تا مردم مطمئن شوند كه انسان مي‌تواند وارستگي پيدا كند و عقيده و اخلاق صالح داشته باشد و اعمالش مورد رضاي خدا باشد. اگرچه انتخاب فرشته براي پيامبري، شايد با اقبال بيشتري برخوردار مي‌شد، اما آنان نمي توانستند همه هدف پيامبران را به ثمر برسانند; چه اين كه هدف پيامبران تنها ابلاغ پيام نبود. آنان فقط نقشي همانند يك نامه رسان را نداشتند; بلكه، ايفا كننده نقش انساني وارسته و الگو بر اساس همان پيامهاي آسماني بودند كه خودشان ابلاغ مي‌كردند. از اين روست كه خداوند فرموده است : اگر قرار بود فرشته اي را به پيامبري برگزينيم، او را به صورت مردي قرار مي‌داديم و امر را بر آنها همچنان مشتبه مي‌ساختيم . (و لو جعلناه ملكا لجعلناه رجلا و للبسنا عليهم ما يلبسون )[1] "و اين البته براي هم سنخ نبودن مردم با آنان و عدم امكان تفاهم و ارتباط مناسب با فرشتگان نيز بود."

سيره انبيا

انبيا انسانهايي دلسوز براي بشر بودند و تمام كوشش و تلاششان اين بود كه انسانها را از فساد و تباهي نجات دهند. در اين راه گاهي از اين كه كافران ايمان نمي آورند تا از آتش جهنم نجات پيدا كنند، خود را به زحمت طاقت فرسا مي‌انداختند و به شدت اندوهناك مي‌شدند. (لعلك باخع نفسك ألا يكونوا مؤمنين )[2] "تو نزديك است كه از شدت اندوه ايمان نياوردن آنان جانت را از دست بدهي ."

پيامبران همانند باران رحمت الهي همه بندگان را از چشمه وحي سيراب كردند. بي هيچ چشمداشت و مزدي راهي با عظمت را با زحمت و رنج فراروي انسانها باز كردند و دست پر مهر خود را بر سر بشريت كشيدند و با ملاطفت و مهرباني مجاهدت كردند تا آدميان راه سعادت و رستگاري خويش را بيابند و در آن طي

---