"همم" جمع "همت" است يعني تصميم و عزم، انسانها هر اندازه تصميم و اراده شان قوي و عالي باشد نمي توانند به كنه ذات خداوند احاطه پيدا كنند; ادراك احاطه علمي است به چيزي ; شما اگر ادعا كرديد كه چيزي را درك مي‌كنيد يعني آن چيز نزدتان حاضر شده و علم شما به آن احاطه پيدا كرده است و در نتيجه آن چيز بايد مخلوق ذهن شما و زيردستتان باشد.

خدايي كه خالق ما و واجب الوجود است - و در مقابل، ما مخلوق او و ممكن الوجود و عاجز و فقير هستيم و اين فقر و كمبود ما به يك موجودي كه كمال و وجود مطلق است منتهي شده - چگونه ما مي‌توانيم به او احاطه پيدا كنيم و او را درك نماييم ؟

امروز انسان در اثر تصميم و همت عالي خود به كره ماه رفته است، اگر بيشتر تصميم بگيرد به كره مريخ هم مي‌رود، ولي بالاخره تمام اين نظام وجود و آن عوالم مخلوق خدا هستند و باز خدا به همه اينها محيط است، و بشر هرچه پيشرفت كند و تصميم بگيرد نمي تواند به كنه ذات و صفات حق تعالي برسد.

"و لايناله غوص الفطن"

(و انسان هر اندازه تيزبين و باهوش و زيرك باشد باز با اين تيزبيني نمي تواند به منتهاي اين دريا برسد.)

"فطن" جمع "فطنة" به معناي زيركي است . در اينجا معارف و علوم عقلي كه از خداوند و صفات و كمالات او بحث مي‌كنند به يك درياي بي پايان تشبيه شده است كه غواص در دريا مي‌رود و چيزي گرانبها را به دست مي‌آورد. بعد حضرت مي‌فرمايد:

"الذي ليس لصفته حد محدود، و لا نعت موجود"

(خدايي كه براي صفتش حد مشخصي نيست، و ذات و كمالاتش را نمي توان توصيف نمود.)