تعجب مي‌كردند اين است كه انسان كلماتي از حضرت در اين كتاب راجع به زهد در دنيا و بي اعتباري دنيا و موعظه و تذكر مي‌بيند كه اگر متوجه نباشد كه اين كلام از حضرت امير(ع) است و نفس كلام را ببيند، گمان مي‌كند اين كلام را كسي گفته است كه در گوشه اطاقي سرش را در لاك خود فرو برده و مشغول ذكر و ورد و دعاست و از دنيا و حوادث دنيا اطلاعي ندارد; و هيچ گاه باورش نمي آيد چنين كلامي كه اين گونه راجع به زهد در دنيا و بي اعتباري دنيا گفته شده، كلام كسي باشد كه در ميدانهاي جنگ در سخت ترين جنگ و ستيز با دشمن مواجه مي‌شده و سران دشمن را به خاك مي‌افكنده و در هم مي‌كوبيده است !

اين مي‌رساند كه حضرت امير(ع) يك انسان يك بعدي نبوده است، انساني بوده داراي ابعاد مختلف ; در مقام زهد و ترك دنيا كه مي‌رسد اولين زاهد است، و در ميدانهاي جنگ با دشمنان اولين جنگجو و اولين شجاع است، و آنجا كه پاي سياست و كشورداري به ميان بيايد مردي است سياس . پس در حقيقت، صفات مختلف و ابعاد گوناگون در وجود حضرت امير(ع) جمع است ; در صورتي كه معمولا وقتي كلماتي را از زهاد و عباد نقل مي‌كنند آنان را نوعا انسانهاي گوشه گير و منزوي و منعزلي كه اصلا به جامعه و مبارزه و ميدانهاي جنگ و ستيز و مانند آنها كاري ندارند معرفي مي‌كنند. اين علي (ع) است كه با اين كه كلماتش در بيان زهد و عبادت و ترك دنيا اين قدر مهم است مع ذلك آن صفات را هم داراست . لذا شاعر عرب در وصف حضرت علي (ع) مي‌گويد:

در تو صفاتي جمع شده است كه ضد يكديگرند، از اين جهت كسي كه مثل تو باشد كم است .