كتابند رسول مي‌باشند.[1] سپس فرمود: و خدا او را رسول خود قرار داد پيش از آن كه او را خليل و دوست خود قرار دهد. همه انبيا لقب خليل الله (دوست خدا) را نداشتند. اين يك دوستي مخصوصي است كه بين حضرت ابراهيم و خدا بوده، حضرت ابراهيم عاشق حق بوده است .

و بعد فرمود: "و ان الله اتخذه خليلا قبل ان يجعله اماما فلما جمع له الاشياء قال : (اني جاعلك للناس اماما)" و خدا او را خليل و دوست خود قرار داد پيش از آن كه او را امام قرار دهد، پس هنگامي كه همه اشياء را براي او جمع نمود فرمود: من تو را امام مردم قرار مي‌دهم .

لذا حضرت ابراهيم (ع) اول عبد صالح خدا شد بعد از عبوديت نبي شد، سپس رسول شد و بعد از آن خليل الله شد و سپس به مقام امامت و رهبري رسيد.

برتري مقام امامت از رسالت

مقام امامت از مقام رسالت و خليل الله بودن بالاتر است، ممكن است كسي مقام عالي فرستادگي خداوند را داشته باشد اما مقام امامت را نداشته باشد، امام از طرف خداوند اختياراتي دارد، رهبري دارد، تسلط دارد و مصالح و مفاسد آنها را در نظر مي‌گيرد، راهنمايي مي‌كند و مورد دستورات خود قرار مي‌دهد.

همه انبيا و رسل مقام امامت را نداشتند; قرآن راجع به حضرت ابراهيم مي‌فرمايد: (و اذ ابتلي ابراهيم ربه بكلمات فاتمهن قال اني جاعلك للناس اماما)[2] وقتي خدا ابراهيم را به كلمه هايي آزمايش كرد و حضرت ابراهيم از امتحان خوب

---