"حجت" به حسب لغت به معناي "ما يحتج به" است ; يعني چيزي كه در مقام مخاصمه و گفتگو به آن استدلال مي‌كنند و با آن بر حريف خود غلبه مي‌كنند. اگر خداي تبارك و تعالي پيامبر و كتاب براي ما فرستاده باشد آن وقت در مقام محاجه بر ما حجت دارد; يعني خدا بر ما غالب است . اما اگر خدا ما را هدايت و راهنمايي نكرده باشد ما حجت داريم و مي‌گوييم خدايا راه را به ما نشان ندادي . قرآن شريف مي‌گويد: (قل فلله الحجة البالغة)[1] بگو دليل رسا از طرف خداست . "محجة قائمة" يعني راه ثابت و پايدار.

به طور كلي از اين عبارت نهج البلاغه استفاده مي‌شود كه هميشه از طرف خدا تكاليف و دستوراتي بين مردم هست كه يا به وسيله پيامبران به آنها ابلاغ مي‌شود و يا ائمه اي كه جانشين آنها هستند.

حال در اينجا به نحو اجمال از نبوت بحث مي‌كنيم :

نبوت عامه و نبوت خاصه

نبوت بر دو نوع است :

1 - نبوت عامه

2 - نبوت خاصه

نبوت عامه معنايش اين است كه به طور كلي ارسال پيامبران لازم و ضروري است يا خير.

نبوت خاصه بعد از اثبات نبوت عامه است، يعني بعد از آن كه ثابت كرديم كه بايد نبي و پيامبري از طرف خدا فرستاده شود آن وقت راجع به هر يك از پيامبران و از جمله راجع به نبوت حضرت خاتم الانبياء6 بحث كنيم و اين كه نبوت آن حضرت از چه راهي براي ما ثابت مي‌شود.

---