كسي كه خبر مي‌آورد اما رسول يعني آن كسي كه از طرف خداي تبارك و تعالي فرستاده شده ; و از بعضي روايات استفاده مي‌شود پيامبراني كه كتاب داشته باشند به آنها مي‌گويند رسول، رسول اخص از نبي است، چنانكه بسياري از انبيا در خواب به آنها وحي مي‌شده و يك دسته مطالبي به آنها الهام مي‌شد، يا اگر در بيداري هم بودند ديگر كتاب نداشتند بلكه مبلغ كتابهاي سابق بودند، ولي رسول به آنهايي مي‌گويند كه كتاب هم داشته اند.

البته فرق بين نبي و رسول خودش يك بحث مفصلي دارد و در اين رابطه روايات زيادي هم داريم،[1] ولي فعلا فرصت بررسي و حتي اشاره به آنها هم نيست . پس خداوند اخذ كرده است بر وحي پيمان پيامبران را، و بر تبليغ رسالت امانت آنها را; يعني اين امانتي است نزد پيامبران كه وحي خداوند را به مردم برسانند و در آن كوتاهي نكنند.

پيامبران تقيه نمي كنند

همان طور كه مي‌دانيم پيامبران آن همه صدمات را متحمل مي‌شدند و چقدر تحت فشار بودند براي اين كه با آنها مبارزه مي‌كردند، و در شيوه پيامبران تقيه نيست، پيامبر هيچ تقيه نبايد بكند و حرف حق را بايد بزند ولو با هرچه مواجه شود، و لذا بسياري از پيامبران را شهيد كردند و با اين همه دست از حرف خودشان برنداشتند، چون خدا از پيامبران پيمان گرفت كه حافظ وحي باشند و مطالب وحي را به مردم برسانند.

"لما بدل اكثر خلقه عهد الله اليهم"

(وقتي كه بيشتر خلق خدا پيمان و عهدي را كه خداوند با آنها داشت تبديل كردند.)

خداوند از همه مردم پيمان گرفته بود كه دنبال حق باشند و خداپرست و موحد

---