بزرگ مي‌شوند، يا اين كه آن طور كه بعضي ها گفته اند در اصل از ماده "ذراء" است به معناي خلقت و مخلوق، و در حقيقت "ذرية"، "ذريئة" بوده است، يعني مخلوقها، چون اولاد مخلوق مي‌باشند، و "ذرية و ذرية و ذرية" اينها همه تعبيراتي است كه در اين مورد شده، اما آنچه كه در قرآن ذكر شده است قراء سبعه آن را "ذرية" خوانده اند، مثل اين آيه شريفه : (ذرية بعضها من بعض)[1] يعني فرزنداني كه بعضشان از بعض ديگرند.

مسئوليت پدر و مادر نسبت به اولاد

"تناسل ذرية" يعني تولد اولاد، كه عرض كرديم اين تولد اولاد هم خودش يكي از امتحانهاست كه به واسطه اولاد پدر و مادر امتحان مي‌شوند و يك مقدار از كجي ها و راستي هاي اولاد به حساب پدر و مادر گذاشته مي‌شود. اين غلط است كه پدر و مادر اولادشان را در اين امواج متلاطم دنيا رها كنند و به او هيچ نرسند كه آيا كجا مي‌رود و چه مي‌كند و با چه كسي رفاقت دارد، و اين مدرسه اي كه بچه را در آن مي‌گذاريم معلمش چگونه آدمي است، آيا آن طور هست كه افكار التقاطي و افكار غلط در مغز بچه ما نريزد و بچه ما را يك تروريست بار نياورد؟ اگر بچه را همين طور رها كني اين گناه است ; اگر به سعادت بچه خود علاقه مندي از همان اول كه همه چيز مي‌شود به او تلقين كرد، مطالب حق را به او تلقين كن ; به او ياد بده كه دروغ نگويد، اذيت نكند، دزدي نكند، به مال مردم دست نزند و...

در سابق به بچه هاي كوچك اصول دين و فروع دين ياد مي‌دادند، امامانشان را به آنها مي‌شناساندند، چون چيزي را كه در بچگي انسان ياد بگيرد تا آخر عمرش باقي مي‌ماند; من يادم هست بچه كه بودم - خدايش رحمت كند - يك جده اي داشتم كه مادر پدرم بود و پاي منبرها زياد رفته بود، داستانهاي پيغمبران را زياد

---