متعال توبه را به او تلقين كرد.

حضرت در ادامه مي‌فرمايد:

"ثم بسط الله سبحانه له في توبته"

(پس از يك فاصله زماني خداوند راه توبه و بازگشت را براي حضرت آدم گسترش داد.)

"ثم" دلالت بر فاصله طولاني مي‌كند ولي "ف'" بر فاصله اندك و ناچيز، و لذا در قرآن هم داريم : (و عصي آدم ربه فغوي، ثم اجتبيه ربه فتاب عليه و هدي)[1] خدا "غوايت" را با "ف'" و "اجتباء" را با "ثم" فرموده است، و "توبة" مصدر "تاب" به معناي بازگشت مي‌باشد. پس از فاصله زيادي پروردگار او، او را برگزيد و توبه اش را پذيرفت .

"و لقاه كلمة رحمته"

(و خداوند به او كلمه اي را القا كرد كه به وسيله آن مشمول رحمت حق تعالي شود.)

"و وعده المرد الي جنته"

(و به او وعده داد كه دوباره او را به بهشت برگرداند.)

"مرد" اصلش "مردد"، مصدر ميمي است .

ممكن است از اين عبارت استفاده شود آن بهشتي كه آدم در آن بوده است همان بهشت آسماني و قيامت است، براي اين كه مي‌گويد خدا به او وعده داد كه او را به بهشت برگرداند، ظاهر اين عبارت اين است كه او را به همان جايي كه بود برگرداند. و نيز ممكن است بگوييم آدم نخست در بهشتي از دنيا بوده است و بعد هم به بهشت اخروي مي‌رود، به هرحال هر دو بهشت است ; در هر صورت از اين عبارت استفاده مي‌شود كه حضرت آدم توبه كرد و توبه را خدا به او آموخته بود و وعده داد كه او را به بهشت برگرداند.

---