"درباره شخصيت علي بن ابيطالب (ع)، از حقيقت ناشناخته او صحبت كنيم با شناخت محجوب و مهجور خود؟ اصلا علي (ع) يك بشر ملكي و دنيايي است كه ملكيان از او سخن گويند يا يك موجود ملكوتي است كه ملكوتيان او را اندازه گيري كنند؟ اهل عرفان درباره او جز با سطح عرفاني خود، و فلاسفه و الهيون جز با علوم محدوده خود با چه ابزاري مي‌خواهند به معرفي او بنشينند؟ تا چه حد او را شناخته اند تا ما مهجوران را آگاه كنند؟ دانشمندان و اهل فضيلت و عارفان و اهل فلسفه با همه فضائل و با همه دانش ارجمندشان، آنچه از آن جلوه تام حق دريافت كرده اند در حجاب وجود خود و در آينه محدود نفسانيت خويش است و مولا غير از آن است ; پس اولي آن است كه از اين وادي بگذريم و بگوييم علي بن ابيطالب (ع) فقط بنده خدا بود و اين بزرگترين شاخصه اوست كه مي‌توان از آن ياد كرد، و پرورش يافته و تربيت شده پيامبر عظيم الشأن است و اين از بزرگترين افتخارات اوست . كدام شخصيت مي‌تواند ادعا كند كه عبدالله است و از همه عبوديت ها بريده است، جز انبياء عظام و اولياء معظم كه علي (ع) آن عبد وارسته از غير و پيوسته به دوست كه حجب نور و ظلمت را دريده و به تمدن و به معدن عظمت رسيده است، در صف مقدم است . او به حق "عبدالله" است و پرورش يافته "عبدالله اعظم".

و اما كتاب نهج البلاغه كه نازله روح اوست براي تعليم و تربيت ما خفتگان در بستر منيت و در حجاب خودخواهي، خود معجوني است براي شفا و مرهمي است براي دردهاي فردي و اجتماعي و مجموعه اي است داراي ابعادي به اندازه يك انسان و يك جامعه