پرداخته اند. اما در سنديت آن همين بس كه با شخصيتي كه تاريخ از علي (ع) در دسترس ما مي‌گذارد كاملا تطبيق مي‌كند - بگذريم از اين كه چون كلمات امام در جوامع حديثي سني و شيعه پراكنده بوده و بسا سلسله راويان و سند خبر در آنجا ذكر نشده بود، به اهتمام محققان اسناد سخنان امام در نهج البلاغه گردآوري شده و كتبي مانند "مصادر نهج البلاغه و اسانيده" تحقيق سيد عبدالزهراء حسيني و "مدارك نهج البلاغه" از شيخ هادي آل كاشف الغطاء به طبع رسيده است - و قدر متيقن اين است كه اين كتاب متعلق به شيعه است و از مفاخر همه مسلمانان به شمار مي‌آيد. به قول امام خميني (ره):

ويژگي هاي نهج البلاغه

اين كتاب شريف با مرور قرنها نه تنها تازگي و جذابيت خويش را حفظ كرده كه فزونتر ساخته است، و اين اعجاز نيست مگر به سبب ويژگي هايي كه در شكل و محتوا واجد است، اين امتياز را جز در مورد قرآن نمي توان يافت كه در كلام امام علي (ع) درباره قرآن آمده است : "ظاهره انيق و باطنه عميق، لاتفني عجائبه و لاتنقضي غرائبه"[2] قرآن كتابي است كه ظاهري زيبا و باطني عميق دارد، نه شگفتي هاي آن پايان مي‌پذيرد و نه اسرار آن منقضي مي‌شود. در سخن مشابهي نيز آمده است : "لاتحصي عجائبه و لاتبلي غرائبه" نه شگفتي هاي آن را مي‌توان شمرد و نه اسرار آن دستخوش كهنگي مي‌شود و از بين مي‌رود. نهج البلاغه نيز در شكل و محتوا تأسي به قرآن كرده است .

---