- شايد اشخاصي كه در بادها تحقيقاتي دارند برايشان روشن باشد - اين است كه اگر عذاب باشد باد از يك سو مي‌آيد و با فشار همه چيز را با خود مي‌برد، ولي اگر رحمت باشد از چند سو باد مي‌وزد و قهرا فشاري وارد نمي شود، زيرا فشار يكديگر را خنثي مي‌كنند و آنچه به شكل رحمت است مي‌ماند; و در اينجا نيز چون رحمت خدا منظور است حضرت علي (ع) "رياح" استعمال نموده اند.

نقش كوهها در زمين

"و وتد بالصخور ميدان ارضه"

(و اضطراب و جنبش زمين را با سنگهاي سنگين، ميخكوب و رام نمود.)

"وتد، وتد و اوتد" همگي به يك معني است . منظور از سنگهاي سخت كوههاي سنگي است، زيرا بعضي كوهها تپه است ولي كوههاي سنگي نوعا در ته زمين از ريشه به هم متصل اند، نظير استخوان بندي انسان . "ميدان" از ماده "ماد يميد" به معناي جنبش است، و گفتن نام ميدان بر زمينهاي وسيع براي اين است كه سابقا هنگام اسب دواني اسبها را به آنجا مي‌آوردند.

به هرحال كوهها حالت جنبش و لرزش زمين را مانع مي‌شوند; اين معنا در قرآن هم آمده است مثلا مي‌فرمايد: (القي في الارض رواسي أن تميد بكم)[1] خداوند در زمين موجودات ثابتي را قرار داده است تا شما را حفظ نمايد و اين موجودات ثابت "رواسي" همان كوهها هستند. "رواسي" جمع "راسية" است مثل "طوالب" كه جمع "طالبة" مي‌باشد. "تميد" هم از ماده "ميدان" است، يعني مبادا كه زمين بلرزد و شما را هم بلرزاند. "ميدان" مصدر است و معمولا فعلهايي كه معني حركت دارند مصدرشان بر وزن "فعلان" است مثل جولان، فوران و حيوان .

پس اين مطلبي را كه حضرت علي (ع) مي‌فرمايند در قرآن هم هست، حالا

---