اخبار جمع مى‌كرد كه مورد اعجاب همه بود و از همين جهت آيت اللّه كوهستانى از ايشان به عنوان «زرارة ابن اعين» تعبير مى‌كردند. و اين نقطه، عمق فقهى و انس ايشان با اخبار اهل بيت را مى‌رساند. به‌طورى‌كه روايات را همچون صحابى خاص امام صادق عليه السّلام بررسى مى‌كرد. خلاصه معظم له با كمال دقتى كه در مسائل به كار مى‌برد در روايات بسيار عرفى وارد بحث مى‌شدند. كه بايد هم اينگونه باشد.

2- احكامى كه در آنها روايات خاصه‌اى موجود نيست و از طريق قواعد و كليات اثبات مى‌شوند. در اين دسته هم معظم له يد طولائى در تطبيق كبريات بر مصاديق و صغريات داشته‌اند چه اينكه در اين موارد صرف دانستن قواعد كلى فايده‌اى ندارد آنچه مهم است تطبيق آنهاست بر مصاديقشان. و در اين موارد است كه دقت نظر و فقاهت شخص فهميده مى‌شود. به تعبير حضرت آيت اللّه العظمى تبريزى «هذا ما يمتحن به الفقيه» مثلا حضرت آقا با دقت نظر مخصوصى كه خودشان داشتند. «مضاربه» را از مصاديق وكالت مى‌دانند نه عقدى مستقل‌[1]، و واضح است. كه اين مبنا ثمرات فراوانى در سرتاسر مباحث مضاربه خواهد داشت. و يا در بحث قضاء در مسأله «متولى شدن غير مجتهد امر قضاوت را از طرف مجتهد» ايشان به خوبى از طريق عمومات وكالت وارد بحث شده و مسأله را ثابت مى‌كنند كه قبل از ايشان كسى اين دليل را متعرض نشده است.

و امتياز مهم فقه ايشان همين تشخيص دقيق مصاديق احكام و قواعد كلى است كه به نوبه خود داراى آثار بسيارى است و دقت فقيه را مى‌رساند. اين دقت و تيزبينى‌هاى معظم له در تمامى حواشى ايشان بر عروه ملموس است كه ذكر موارد آن از حيطه سخن ما بيرون است.

معظم له در مسائل كثيرى در كنار رأى و نظر مرحوم سيد محمد كاظم يزدى (اعلى‌

[1]- حاشيه عروه معظم له.