اساتيد مقطعى ايشان‌

1- آيت اللّه ميرزا محمد باقر گلپايگانى‌

عالمى بود جليل القدر كه علم خويش را مزين به عمل و خود را به تقوى و زهد مزين كرده بود. مرحوم علامه آغا بزرگ تهرانى در مورد وى مى‌نويسد:

«عالمى است جليل، وى در اصفهان طى ساليانى از شاگردان شيخ محمد تقى آقا نجفى بود و بعد به گلپايگان برگشت و از اجلاء علماء گرديد.»[1]

در عبادتش همين بس كه دعاى «ابو حمزه ثمالى» را ماه مبارك رمضان در قنوت نماز وتر مى‌خواند. مرحوم آيت اللّه گلپايگانى در گلپايگان مدتى در محضر ايشان بوده و در درس ايشان شركت جسته و از خرمن علم وى خوشه‌چينى كرده بودند. همان زمان اين استاد در مورد آية اللّه گلپايگانى تفرس كرده و به ديگر شاگردانش گفته بود: «ايشان به مقامات بلندى خواهد رسيد.»[2]

اين عالم بزرگ در چهارم شعبان سال 1352 قمرى دار فانى را وداع گفتند و جنازه‌اش به قم منتقل و در قبرستان نو مدفون گرديد.

[1]- نقباء البشر، ج 1/ 216.

[2]- خورشيد آسمان فقاهت، ص 33.