است بگويم روز مبارك و فرخنده‌اى بود براى تمام مسلمين. و، در اين روز به ياد ماندنى خلوص و صفاى دل سيد محمد باقر با تضرع و مناحات وى به هم آميخت و دعايش مستجاب شد. آرى در پى اين توسل در همين سفر يكى از صبيه‌هاى ايشان در عالم رؤيا مشرف به حضور حضرت رضا و امام جواد عليهما السّلام مى‌شوند. بعد مشاهده مى‌كنند كه حضرت جواد عليه السّلام رفت و امام رضا عليه السّلام ماند. سيد محمد باقر امام خواب را چنين تعبير كردند كه خداوند دو پسر به ايشان مى‌دهد كه اولين آنها رضا مى‌ماند ولى دوميش از دنيا مى‌رود، و همين‌طور هم شد! و در هنگام تولد فرزند دوم مادر و پسر هر دو از دنيا مى‌روند. و اين دعا و توسل در هشتم ذى القعده سال 1316 ق در خانه سيد محمد باقر امام ستاره‌اى پرفروغ درخشيد و خانه پر از صفا و معنويت او به نور جمال كودكى منور گرديد كه موجب شادى تشنگان علم و فضيلت شد.

«مراسم نامگذارى»

پدر چون اين فرزند را كرامتى از سوى امام هشتم عليه السّلام مى‌دانست و از طرفى ايشان در ايام ولادت على بن موسى الرضا عليه السّلام متولد گرديده بود (ولادت امام رضا يازدهم ذى القعده سنه 148 ه) اين مولود مبارك را «محمد رضا» ناميدند. و لقب او را «هبة اللّه» قرار دادند، (چراكه او يك موهبتى بود از طرف خدا و اين موهبت مختص پدر نبود بلكه رحمتى بود بر تمام مسلمين عصر) و كنيه وى را ابو الحسن انتخاب كردند. آرى سيد محمد باقر حتى در نامگذارى فرزندش هم از آداب و رسوم خاندان رسالت و ائمه طاهرين تبعيت كرد و براى فرزندش علاوه بر اسم، كنيه و لقب را هم برگزيد. و اين قضيه نهايت تعبّد ايشان به آداب و رسوم دينى را مى‌رساند.

در آن روز گلى در گلزار گلپايگان روئيد و عطر بويش در جهان پيچيد. اين گل زاده بهترين مردمان بود كه عاقبت نائب عام صاحب الزمان عليه السّلام شد.