عرض كرديم آقا تكليف ما را مشخص فرمائيد، كه در اين اوضاع چه بايد بكنيم. در همين روز ظهر ماه رمضان در مدرسه فيضيه خوابيده بودم در عالم رؤيا ديدم لوحى در آسمان هست و بر آن نوشته: «فاذا ظهر عليكم الفتن فعليكم بالشيخ عبد الكريم» (هرگاه فتنه‌ها بر شما روى آورد به شيخ عبد الكريم پناه بياوريد و او را داشته باشيد.) از اين جريان من فهميدم كه تكليف چه مى‌باشد. خواب ما را عده‌اى از آقايان به حاج شيخ نقل كرده بودند. وقتى كه من خدمت حاج شيخ رسيدم حاج شيخ دم در منزل با لهجه يزدى به من فرمودند: «اگر اين خواب از خوابهاى صادقه باشد. بايد پشت كرد و چماق خورد.» هر كى هرچه مى‌گويد: ما دم نزنيم و كار خودمان را انجام بدهيم. و من فهميدم كار شيخ مورد تأييد حضرت حجت مى‌باشد و فعلا مصلحت در اين است. بايد توجه داشت كار ايشان آنوقت كار مهمى بود و شيخ بهترين موضع را گرفته بود كه سكوت كرده بود چون اگر ايشان مبارزه كرده بودند براى رضا شاه مهم نبود كه بطور كلى حوزه را منقرض بكنند. در اين راستا آيت اللّه اراكى فرموده بودند: «آنوقت يكى از نمايندگان قم براى من گفت كه رضا شاه گفته بود اگر حاج شيخ عبد الكريم كوچكترين حركتى مى‌كرد. او را به جائى تبعيد مى‌كردم كه عرب نى بياندازد.»

باز آقاى گلپايگانى فرموده بودند: ما پيش خود حساب مى‌كرديم اگر حاج شيخ بعد از رضا شاه از دنيا برود، حوزه باقى مى‌ماند. و اگر قبل از رضا شاه بميرد حوزه اميدى براى بقايش نيست. اتفاقا حاج شيخ قبل از رضا شاه فوت كرد و حوزه باقى ماند و بهتر هم شد. و ما آن وقت فهميديم كه نگهدار حوزه كس ديگرى هست. و اينجور نيست كه ما نگهدار آن باشيم و من يقين دارم تا مادامى كه ما خوب عمل كنيم حوزه نگهدار دارد. و تا زمانى كه طلبه‌هاى ما طورى عمل نكنند كه حضرت نظرش برگردد حوزه محافظ دارد. ولى خدا نكند كه اعمال ما طورى باشد كه نظر حضرت برگردد.