2: خود معظم له فرموده بود، «در مقابل اين تبليغاتى كه بر عليه آيت اللّه العظمى خوئى (قدس سرّه) مى شود من هر وقت به حرم مشرف مى‌شوم به سر قبر فرزند ايشان رفته و فاتحه مى‌خوانم و مردم مى‌پرسند اين قبر كيست؟ و اين خود تبليغى است در مقابل تبليفات سوء بر آيت اللّه خوئى.»

3: در پاكستان مدرسه‌اى توسط آيت اللّه العظمى حكيم ساخته شده بود ولى به خاطر بدهى‌هائى كه معظم له از بابت اين مدرسه داشت، بانك مدرسه را بعد از فوت ايشان به تصرف خويش درآورده و طلاب را بيرون كرده بود. وقتى اين جريان را به اطلاع آيت اللّه گلپايگانى رساندند ايشان بدهى‌هاى آيت اللّه العظمى حكيم از بابت مدرسه را پرداخت كرد و مدرسه از سلطه بانك آزاد شد. چون خواستند اسم مدرسه را كه قبلًا به اسم آيت اللّه العظمى حكيم بود، به «حوزه آيت اللّه گلپايگانى» عوض كنند معظم له اجازه نداده و فرموده بود مدرسه بايد به همان اسم قبلى آية اللّه حكيم باقى بماند.

4: در شيراز مسجدى ساخته شده بود كه براى تعيين امام جماعت آن به معظم له رجوع كرده بودند و درخواست كرده بودند كه ايشان فردى را به عنوان امامت جماعت آن مسجد تعيين كنند ايشان در جواب فرموده بود: چون حضرت آيت اللّه محلاتى در شيرازند به ايشان رجوع نمائيد و بايد زير نظر ايشان باشد.

5: در جريان درگذشت مرحوم آيت اللّه العظمى بروجردى (قدس سرّه) ايشان و مرحوم حاج سيد احمد خوانسارى به مسجد اعظم رفته و مرحوم آقاى حاج سيد محمد حسن بروجردى (فرزند بزرگ مرحوم آقاى بروجردى) را به اقامه نماز مغرب و عشاء واداشته بودند و به او اقتدا كرده بودند. و ايشان به هنگام اسم بردن از آقاى بروجردى بسيار محترمانه از ايشان تعبير به «مرحوم آقا» مى كردند، و از ايشان به صورت آقاى مطلق ياد مى‌نمودند.