تعظيم معظم له از بزرگان دين و تلاش در حفظ آثار آنان‌

از خصوصيات برجسته ايشان احترام و تكريم از بزرگان دين از قدماء گرفته تا متأخرين مى باشد. اين خصوصيت بارز اخلاقى معظم له نسبت به اساتيدش نمود ويژه‌اى داشت. ايشان بر اين بود كه نام بزرگان را در درس و در محافل خصوصى با اجلال و احترام ياد مى كرد. و در حفظ نام و نشان و حفظ آثار آنان سعى بليغى داشت و مواظب بود كارى نكند كه موجب وهن به علماء خصوصا معاصرين معظم له باشد به قدرى در اين مسأله دقت داستند كه وقتى حاشيه عروه ايشان چاپ مى‌شد، چون پرچم تشيع آن زمان بر دوش آيت اللّه العظمى بروجردى بود، اجازه نداده بودند بر روى كتاب لقب آيت اللّه را بنويسد. و با اينكه خودش در حد عالى از علم و فقاهت بودند به خاطر تقويت آيت اللّه بروجردى در مجلس درس وى حاضر مى‌شدند. اينجا به مناسبت نمونه‌هايى از اين سيره نيكوى ايشان ذكر مى‌كنيم:

1: در قضيه كسالت مرحوم حضرت آيت اللّه العظمى حكيم (رضوان اللّه تعالى عليه) در منبر درس و در آن مجمع عظيم علمى با توجه و خلوص خاصى دست به دعا برداشته براى شفاى ايشان با جملات (اللهم اشفه بشفائك و داوه بدوائك و متعنا بطول بقائه) دعا كرده بود. به راستى چه‌قدر شعف انگيزه است كه مرجع محترمى براى مرجع بزرگى اين چنين احترام قائل است.